tag:blogger.com,1999:blog-55742611723381594422024-03-12T16:26:26.109-07:00Schwep; copywriter in FrankrijkSchwep: kort voor Frank Schweppe, een Nederlandse tekstschrijver/redacteur en ballonpiloot die de wereld bekijkt vanuit ruraal Frankrijk en natuurlijk vanuit de lucht.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-46459522642628143382015-01-08T05:42:00.000-08:002015-01-08T05:42:32.176-08:00Schoolkrant<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RHoPjBI03tk/VK6C5g3zDsI/AAAAAAAABIY/w5JwMIlakds/s1600/JeSuisCharlie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-RHoPjBI03tk/VK6C5g3zDsI/AAAAAAAABIY/w5JwMIlakds/s1600/JeSuisCharlie.jpg" /></a></div>
<br />
<div>
De rebelse redactie van Charlie Hebdo, het satirische weekblad, maakte een tijdje geleden een informeel videootje over het werk in hun lokalen. Veel gelach, een speelse ambiance, bekkentrekkerij, aardige mensen. Meer een schoolkrantredactie dan de lokalen van een 'volwassen' krant of tijdschrift.</div>
<div>
Cabu, een van de belangrijkste cartoonisten die tijdens de aanslag op 7 januari werd vermoord, was een intens zachte en aardige man. Hij begon met cartoontekenen op de middelbare school in Salon-sur-Saône, waar zijn karikaturen van leraren verschenen in de door hemzelf opgerichte schoolkrant. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Echte journalisten beginnen op de schoolkrant of bij het studentenblad. Ze zijn dan op de meest rebelse leeftijd, zoeken de grenzen van wat kan - en van wat de oudere generaties boos kan maken - en ze hebben weinig of geen last van overwegingen als het te vriend houden van adverteerders. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Enkelen onder hen blijven gewoon de schoolkrant maken, maar dan groter. Charb, Cabu en hun collega's maakten de schoolkrant van Frankrijk. Rebelse maar aardige jongens en meisjes, die graag de vinger legden op zere plekken in de samenleving en mensen confronteerden met taboes. Ze namen evenzeer de katholieken, de joden, corrupte politici en in het algemeen het establishment op de korrel als de islam. Alleen de laatsten reageerden met brandbommen en kogels. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Gevraagd wat zijn eigen religie was, antwoordde hoofdredacteur Charb (kort voor Charbonnier): "Je suis athé, monsieur." En zelfs toen de politie hem vriendelijk verzocht om toch een stapje terug te doen in verband met zijn eigen veiligheid, weigerde hij dat categorisch. "Ik heb geen vrouw, geen kinderen, geen hypotheek en geen auto. Ik sterf liever rechtop dan geknield te moeten leven." </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Het grootste verschil tussen Europa en de rest van de wereld is onze vrijheid van meningsuiting; onze persvrijheid. Er zijn landen waar je het materieel beter kunt hebben, maar daar krijg je duizend zweepslagen als je iets verkondigt dat de plaatselijke dictator niet bevalt. Of ze verbrijzelen je handen. Of ze hakken je gewoon je kop af. Wil je dat voor de generaties die na ons komen?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Alle voormalige schoolkrantredacteuren dienen zich dit aan te trekken. Blijf rebels. Geef niet toe. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Nous sommes tous Charlie. </b></div>
<div>
<b><br /></b></div>
<div>
<b>#jesuischarlie</b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-894343116572496592014-05-26T06:01:00.000-07:002014-05-26T06:01:58.101-07:00Heeft u gestemd? Ik wel. <h2>
<b>Frankrijk zwalkt naar rechts in Europese verkiezingen</b></h2>
<div>
(26 mei 2014)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Europa is geschrokken van de enorme verkiezingswinst van extreem rechts in Frankrijk, tot nu toe toch een bolwerk van socialisme en in de dagelijkse praktijk een smeltkroes van culturen. Het Front National van de voormalige parachutisten-officier Jean-Marie Le Pen, nu aangevoerd door diens hoogblonde dochter Marine, met als voornaamste programmapunten een 'Frankrijk voor de Fransen' en al een kwart eeuw stoelend op vreemdelingenhaat en een grote sympathie voor de ideeën van het met de nazis collaborerende regime van Petain in de Tweede Wereldoorlog, scoorde een kwart van de uitgebrachte stemmen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Niet dankzij mij. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Toen wij ons twaalf jaar geleden hier in de Auvergne vestigden en ons huis officieel nog mijn tweede woning was, schreef ik me meteen in bij de gemeente als kiezer. Als Nederlander mag ik niet stemmen voor de Franse parlements- of presidentsverkiezingen maar wel voor de gemeenteraad in ons dorp en voor het Europees parlement. En dat doe ik dus ook, in tegenstelling tot de meeste buitenlanders die hier wonen. Ze hebben in 2002 speciaal voor mij een aparte kiezerslijst moeten openen, en gedurende een jaar of tien was ik de enige niet-Fransman die hier regelmatig kwam stemmen. Inmiddels mag ik al jaren mevrouw de burgemeester zoenen en zit mijn echtgenote in de gemeenteraad. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Jan Dirk Snel <a href="http://jandirksnel.wordpress.com/2014/05/21/waarom-paul-witteman-maar-beter-niet-kan-gaan-stemmen-maar-u-en-ik-wel/" target="_blank">zegt het heel duidelijk</a>: vele kleintjes maken een grote. Uw stem op zich is niet van wereldschokkend belang maar met zijn allen heb je invloed. Als er niemand komt stemmen krijgen de boeven de macht. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Niet gestemd? Dan ook geen kritiek!</b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Wie niet naar de stembus is gegaan tijdens verkiezingen moet wat mij betreft gedurende de regeerperiode daarna zijn klep houden. Kritiek? Had je politicus A of B niet aan de macht willen zien? Doen ze het niet goed? Dan had je tijdens de laatste verkiezingen je stem moeten komen uitbrengen, op iemand anders. Stem je niet, of blanco, dan heb je maar te accepteren wat de gekozen politici, hoe onvolkomen of stupide ook, aan beleid over je uitstorten. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Het is binnenkort 70 jaar na de fameuze landing in Normandië waarmee de bevrijding van West-Europa begon. Talloze mensen hebben het leven gelaten voor de vrijheden die we nu hebben - de vrijheid om niet te worden afgevoerd naar vernietigingskampen op grond van een iets te grote neus of een religieuze of politieke overtuiging, bijvoorbeeld. Wie daar enig respect voor heeft neemt de kleine moeite om naar een stembureau te gaan en een bulletin in te leveren. Maar de meerderheid kwam niet opdagen - behalve in de landen waar stemmen wettelijk verplicht is. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Iedere keer dat er verkiezingen zijn, nationaal of zoals nu Europees, zie je straatinterviews met mensen die omstandig uitleggen waarom ze niet zijn gaan stemmen. Het politieke apparaat vinden ze 'te ver weg', 'te onbegrijpelijk'. Bla bla bla. Ze gingen liever een dagje naar het strand (ze konden al vanaf acht uur 's ochtends even langs het stembureau, op weg naar het dagje uit, maar dat deden ze niet, de lamzakken). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Wie zegt dat-ie niet weet waar het over gaat en waar de partijen voor staan houdt zichzelf voor de gek. In de tijd die nodig is om een half dozijn onbenullige tweets te sturen of 'ja, leuk' kulcommentaren te leveren op de tachtigduizendste poezenfoto van een vage kennis op Facebook heb je de samengevatte programma's van de meeste partijen via internet zo te pakken en gelezen. Daar zit er vast wel eentje bij met een paar ideeën die je niet zo stom vindt. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Hufters kan je wegstemmen</b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Zo werkt een democratie. Als je niet precies weet met welke partij je het het meest eens bent, dan weet je toch zeker wel aan wie je een pesthekel hebt. Dan ga je dat stemhokje in en je stemt op iemand anders. Maakt niet uit wie. Dan krijgt die geblondeerde hufter of een schreeuwerig korporaaltje met een malle snor die jij niet de macht wilt zien krijgen, in elk geval de kans niet. </div>
<div>
</div>
<div>
Helaas gaat het niet altijd goed. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Je stemt in Frankrijk niet met een kruisje op een lijst maar door het biljet van de partij of persoon van jouw keuze in een gesloten envelop te stoppen en de rest van de stapel biljetten die je meeneemt in het stemhokje in de prullenbak te gooien. Maar dan moet er wel van elke partij een biljet beschikbaar zijn. De partijen moeten er zelf voor zorgen dat hun biljetten in voldoende aantallen worden gedrukt, op liggend A5-formaat, en dat ze via de prefecturen in alle regio's worden verdeeld over de stembureaus. </div>
<div>
Partijen die het zich financieel niet kunnen veroorloven om 40 miljoen stembiljetten te laten drukken bieden de burgers de mogelijkheid het biljet van hun website te downloaden en zelf op officieel formaat af te drukken. Maar dat kost moeite, en wat als je zoals veel ouderen niet best overweg kan met internet, of het helemaal niet hebt? En wat als de media nauwelijks hebben gemeld dat zo'n kleine partij of belangengroep überhaupt bestaat?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ik heb gestemd op zo'n klein partijtje, met een vooraf gedownload biljet. Een nette groep, met een oud-minister van milieu en actief europarlementariër als nationaal lijsttrekster en een bijenhoudende mevrouw als lijstaanvoerster in onze regio. Zeer ecologisch, meer nog dan de 'groenen', en met een paar andere ideeën waar ik achter sta, zoals het wegstemmen van het vermaledijde transatlantisch handelsverdrag met de VS, en het invoeren van een <a href="https://decorrespondent.nl/10/waarom-we-iedereen-gratis-geld-moeten-geven/384450-0b1c02bd" target="_blank">universeel basisinkomen</a> voor iedereen (inkomen, geen loon; let op het verschil!).</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Die groep heeft, net als al die andere kleintjes, geen zetel gekregen. Misschien had ik beter op de 'grote groenen' kunnen stemmen, maar die hebben een paar te dogmatische ideeën waar ik niet echt achter sta, en bovendien zitten er een paar salon-ecolo's van het slag dat met een groene das om regelmatig boetes verzamelt voor te hard scheuren in een dikke automobiel. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Hoe dan ook: mijn stem is uitgebracht, en niet op de vreemdelingenhaters van het Front National. Daar gaat het om.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Aardige vraag trouwens: Wat doen al die euroskeptische politici die zich hebben laten kiezen op grond van een anti-Europa programma? Gaan die nu niet naar Brussel of accepteren ze toch maar wat graag hun torenhoge vergoedingsregelingen, gratis reizen en andere voordelen als europarlementariër? Ha. </i></div>
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-53566189621333265232014-03-16T02:43:00.000-07:002014-03-16T02:43:13.342-07:00Wild, wilder, wildst<h3>
Natuur moet je niet teveel willen 'beschermen'</h3>
<b><i><br /></i></b>
<b><i>Volgens 'deskundigen' is het met de bescherming van de biodiversiteit in ons departement, de Puy-de-Dôme, maar droevig gesteld. Dat stelt de Franse vogelwacht, de Ligue de Protection des Oiseaux, LPO. Maar wij weten wel beter. </i></b><br />
<br />
Het mooie magazine van de LPO, vol schitterende vogelfoto's en advertenties voor dure verrekijkers, meldt in januari 2014 dat een inventarisatie is gemaakt van de regio's en departementen waar de natuur en de biodiversiteit het best beschermd worden. Dat blijken vooral dichtbevolkte regio's, waaronder het Île de France (Parijs) en zowat alle departementen langs de Rhônevallei met al zijn krachtcentrales en steden als Lyon en Marseille. Veel gefortuneerde stedelingen die in de weekends via geasfalteerde paden naar observatiepunten sjouwen met hun collectie telelenzen, dat scoort hoog op de nationale lijst voor de bescherming van de natuur. Of een natuurreservaat met een leger boswachters om de verkeersopstoppingen van een miljoen kanotoeristen in goede banen te leiden, zoals in de Ardèche.<br />
<br />
Blijkbaar heeft ons departement, dat 53e scoort, de betreffende vragenlijst niet eens ontvangen en dus niet kunnen melden dat de helft van de provincie bestaat uit 'Parcs naturels régionals' (zoals dat van de <a href="http://www.parcdesvolcans.fr/" target="_blank">Volcans d'Auvergne</a>, het grootste regionale natuurpark van Frankrijk, groter dan Friesland, 120 km van noord naar zuid). Evenmin heeft men genoteerd dat er hier verschillende forse Natura 2000-gebieden zijn, zoals dat van de '<a href="http://inpn.mnhn.fr/site/natura2000/FR8312003" target="_blank">Gorges de la Sioule</a>' waar wij midden in wonen: 250 vierkante kilometer heuvelig, rotsig landschap met bosjes, hagen, velden, steenhopen, woekerende braamstruiken en takkenbossen, doorsneden door het 400 meter diepe ravijn van de Sioule. 'Zone de protection spéciale', Europees beschermd als vogelhabitat. Maar blijkbaar zijn de natuur en de biodiversiteit hier minder goed beschermd dan rond, zeg, Lille of Lyon...<br />
<br />
Een ander artikel in hetzelfde blad gaat over een beschermde wilde diersoort die zeer weinig wordt waargenomen: de Europese wilde boskat, <i>felis silvestris silvestris</i>. Die is zo zeldzaam dat zelfs een geoefend vogelbeloerder er in tien jaar tijd met moeite een of twee wat wazige foto's van heeft weten te maken en in het LPO-magazine kraaiend van enthousiasme meldt wat een emotionele momenten die ontmoetingen waren.<br />
<br />
Een echte boskat herken je aan zijn kleuren (okerbruin met strepen), zijn afmetingen, de iets andere, stoerdere kop waarin de ogen dicht bijeen lijken te staan, en aan zijn staart: die heeft nooit een in de lengte doorlopende streep maar wel meerdere donkere, vrijwel zwarte ringen en een volkomen zwart uiteinde.<br />
<br />
Nu heb ik een berg foto's van zo'n boskat. En daar heb ik weinig moeite voor hoeven doen.<br />
Hij kwam in de zomer van 2012 aanlopen vanuit een wild stuk bos, een weeskitten van een maand of twee oud, klaaglijk miauwend, en probeerde zich aan te sluiten bij de clan zwerfkatten die zich ophield rond ons huis. Na wat geblaas, getik en gegrom accepteerden die dat hij mee at uit de borden met kattenvoer die wij in het portiek neerzetten. Een van de poezen ontfermde zich uiteindelijk over hem nadat haar vier eigen kleintjes het allemaal hadden afgelegd, en hield hem in de herfst en winter vele dagen warm op de bank onder het portiek.<br />
<br />
Vanwege zijn wat woeste uiterlijk en eerst schuwe gedrag doopten we hem 'Sauvage'. Pas maanden later vonden we wat informatie over echte boskatten, met foto's, en concludeerden we: maar dat is-ie!<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-mMJZ2aoNitU/UySM_YlinoI/AAAAAAAAA74/pSxs5Hl4gUk/s1600/Sauvagestrip04_R.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-mMJZ2aoNitU/UySM_YlinoI/AAAAAAAAA74/pSxs5Hl4gUk/s1600/Sauvagestrip04_R.jpg" height="180" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Links: 'erkende' Europese boskat. Rechts: die van ons bosje. </td></tr>
</tbody></table>
<br />
In tegenstelling tot de andere zwerfkatten is hij niet permanent in huis komen wonen, maar hij blijft in de buurt en loopt af en toe binnen om een hapje te eten of om een paar uur warm en droog te slapen. Sauvage, de wilde, is geen knuffelkat, maar is niet bang om dicht bij mensen te komen; althans bij ons.<br />
Na zo'n bezoek wandelt-ie weer terug naar zijn domein, een bijna ondoordringbaar ruig bosperceel vol omgevallen bomen, braam- en andere prikstruiken waar geen jager ooit komt, op minder dan honderd meter van ons huis.<br />
<br />
Behalve de wilde boskat zien we hier ook af en toe een hermelijn in de tuin jagen (soms kijkt-ie door de pui naar binnen). Eens wandelde er een groot wild zwijn langs terwijl wij vlakbij aan het klussen waren. Wouwen, buizerds, arenden en valken draaien hier hun rondjes. En dan zijn er de vossen, reeën, spits- en andere muizen, hamsterachtige woelbeesten, spechten, eksters, gaaien, ringslangen, kikkers, mussen, zwarte, blauwe, grote en kleine mezen, putters, groenlingen, boomkruipers en -klevers, spinnen, rupsen, wilde bijen, hommels, padden, vlinders...<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-6wtI2AgAPIg/UySRejQJNVI/AAAAAAAAA8E/Rse3I1tF6NQ/s1600/Hermine01_320h.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-6wtI2AgAPIg/UySRejQJNVI/AAAAAAAAA8E/Rse3I1tF6NQ/s1600/Hermine01_320h.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hermelijn speelt stokstaartje voor onze pui. </td></tr>
</tbody></table>
<br />
Een paar jaar geleden verklaarde de meerderheid van de lokale bevolking zich hier fel tegenstander van de inrichting van een officieel natuurreservaat dat qua 'bescherming' een flinke stap verder zou gaan dan Natura 2000. Het zou betekenen dat ze geen paddestoelen meer zouden mogen plukken in het bos. Maar het impliceerde vooral de aanleg van gladgestreken paden om de stroom van verrekijkerdragers te 'kanaliseren', de bouw van een informatiecentrum plus parking, en zodoende juist een potentiële aantasting van de natuur.<br />
<br />
Doe maar niet, vond men, we kunnen het zelf wel af.<br />
<br />
Natuur bescherm je het best door je er zo min mogelijk mee te bemoeien.<br />
<br />
<br />Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-23376214084842973722013-12-18T09:06:00.001-08:002013-12-18T09:06:39.919-08:00Gasbel begint te barsten<br />
Deze week zag ik een 'expert' op de Franse publieke nieuwszender TV2 nog beweren dat de Franse chemische industrie wordt weggeconcurreerd door de VS omdat daar 'de energie drie keer goedkoper is geworden dankzij schaliegas'. De man zat onzin uit te kramen.<br />
<br />
De week daarvoor was bekend geworden dat Shell een monsterproject voor de omzetting van (middels fracking gewonnen) aardgas in vloeibare brandstoffen - een Gas-To-Liquids fabriek - in Louisiana heeft afgeblazen. De fabriek, met een prijskaartje van twintig miljard dollar, zou dagelijks 140.000 vaten ultraschone, zwavelvrije dieselbrandstof , kerosine en benzine moeten gaan fabriceren uit datzelfde aardgas dat volgens zich deskundig noemende economen zo goedkoop zou zijn.<br />
<br />
Woordvoerder Wim van de Wiel van Shell - met wie ik twintig jaar geleden nog wel eens placht te lunchen toen we beiden werkten op de afdeling Public Affairs van Shell Nederland - vertelde aan de journalisten van vakblad PetroChem dat bij verdere doorrekening van de plannen voor het immense project was gebleken dat het niet haalbaar was. Een van de belangrijkste redenen is volgens Shell “onzekerheid over de olie- en gasprijzen op de lange termijn”.<br />
<br />
Vrij vertaald: die zogenaamde lage gasprijzen in de VS blijven niet zo laag en tegen de tijd dat die kostbare fabriek er staat zijn ze zo hoog geworden - verwacht Shell - dat er dan geen droog brood meer te verdienen is met de technisch ingewikkelde omzetting van aardgas in diesel en aanverwante brandstoffen; die brandstoffen concurreren dan niet met hun tegenhangers die via simpele distillatie uit aardolie worden gewonnen.<br />
<br />
Er is tijdelijk een te groot aanbod van aardgas in de VS omdat de schalievelden in korte tijd zijn lekgeprikt door de boorders met goldrush-neigingen. In de laatste tien jaar hebben de olie- en gasboorders in de VS meer nieuwe putten geboord dan er waren geslagen in de hele eeuw ervoor, en dat voor een paar procent van de nationale gasproductie.<br />
Een typische put in een schalieveld produceert een jaar nadat het gas begint te stromen al de helft minder, en is binnen een jaar of vijf, zes niet meer in staat om meer dan een paar vaten olie of een paar kuub gas per dag te produceren. Dat ligt aan de geologie van de amper poreuze schaliegesteenten: je kunt die plaatselijk wat breken ten koste van een hoop milieu-ellende, grondwatervervuiling, aardbevingen en dergelijke, maar gas of olie die een paar honderd meter verder van de kunstmatige breuken vandaan zit, stroomt niet naar de put. De enige manier om de productie van het veld overeind te houden en de gigantische productedaling van eerder geslagen putten te compenseren, is om een paar honderd meter of een kilometer verderop een nieuwe put te boren. De boorbedrijven zijn zodoende als krankzinnigen aan het proberen om in een grote rush put na put te slaan.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-tXgtP3gBEAI/UrHSMn8hbXI/AAAAAAAAA68/FL5G2gEdhuk/s1600/WyomingShale_Ecoflight_640x490.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="245" src="http://3.bp.blogspot.com/-tXgtP3gBEAI/UrHSMn8hbXI/AAAAAAAAA68/FL5G2gEdhuk/s320/WyomingShale_Ecoflight_640x490.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
(Boven: schalieveld in Wyoming. Iedere vlek is een verharde boorlocatie met meerdere putten)<br />
<br />
Dat gaat op den duur natuurlijk niet goed. De echte insiders die iets afweten van olie- en gaswinning en de geologie van schalie-lagen snappen dat al lang. Een jaar geleden meldde een topman van Exxon al over schalieprojecten: “We are losing our shirts.”. Shell schrapt de plannen voor zijn GTL-fabriek en heeft eerder al zijn projecten gesloten voor 'oil shale' (wat niet hetzelfde is als 'shale oil' - het laatste is 'tight oil' die als olie ligt opgeslagen in weinig poreus schaliegesteente; het eerste is geen olie maar een vettig soort leisteen die ten koste van veel energie moet worden 'gekookt' omdat-ie geologisch gezien nooit het echte stadium van olie heeft bereikt.)<br />
<br />
De eerste frackingbedrijven in de VS, zoals Chesapeake, hebben aan de feitelijke productie van olie en gas nog nooit één dollar verdiend - alle velden draaien daar met verlies. Ze hebben vele miljoenen verdiend aan de doorverkoop van boorlicenties - dat wel. Zolang de handelaren in die licenties de jongens van Wall Street weten te blijven wijsmaken dat er miljarden te verdienen zijn met schaliegas of -olie en ze zodoende hun grondhandel kunnen blijven runnen, blijft de bel intact. Maar een bel is het. En zeer binnenkort spat hij uiteen. Vooralsnog geldt, zoals een van de fracking-insiders een paar maanden geleden opmerkte over de doorverkoop van een verliesgevend veld: There is always another sucker.<br />
<br />
Een typisch economisch plaatje voor een middelgroot schalieveld is: je investeert in de licenties en de aanleg van boorputten bij elkaar zo'n 20 miljard dollar, en je haalt er uiteindelijk voor 15 miljard dollar aan gas uit. Als je slim bent vind je, zodra je voor een miljard of twee een handvol putten hebt geboord waar in eerste instantie (maar niet voor lang) gas uit komt, een of andere sukkel die zo onder de indruk is dat-ie je grif twintig miljard geeft om je business over te nemen, inclusief dat eerste handjevol putten. Uiteraard worden die miljarden gestort op een fiscaal gunstige offshore-rekening, op een eiland waar jij inmiddels bezig bent een grote villa te bouwen met een aanlegpier voor je megajacht, en veel zonnepanelen voor als de olie en het gas opraken. <br />
<br />
Chemische bedrijven die net begonnen zijn met de delocalisatie van activiteiten naar de VS, en daar allerhande nieuwe fabrieken bouwen die moeten gaan draaien op 'goedkoop' aardgas dat moet dienen als energiebron en als grondstof, raken straks ook hun shirts kwijt, want tegen de tijd dat die fabrieken kunnen gaan draaien gaan de gasprijzen weer omhoog.<br />
<br />
<i>The emperor has no clothes. </i><br />
<br />
Shell heeft tenminste zijn ondergoed nog aan weten te houden. Oef. Kunnen ze straks mijn pensioentje nog betalen.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-14050071329997903662013-11-08T02:48:00.003-08:002013-11-08T02:48:56.265-08:00Hoeveel energie verbruikt u?National Geographic, bekend van schitterende foto's in 's werelds fraaiste geografische magazine, heeft op de bijbehorende website een 'Energy Challenge' waarmee je kunt laten uitrekenen hoe je energieverbruik eruit ziet vergeleken bij het gemiddelde voor jouw land of voor de hele planeet. Zie hieronder.<br />
<br />
<a href="http://t.co/qyCNmxt7Vw" target="_blank">Energy Challenge</a> .<br />
<br />
De energiepagina's van National Geographic zijn gemaakt in samerwerking met Shell, dus de persoonlijke energiemeter kijkt vooral naar je verbruik van fossiele brandstoffen voor je woning en je transport. De score wordt uitgedrukt in tonnen CO2-uitstoot per jaar.<br />
<br />
Een Nederlander stoot gemiddeld 45 ton CO2 per jaar uit, een Fransman ruim 37 ton.<br />
<br />
Wij hebben een vrijstaand huis op 700 meter boven zee in de heuvels van midden-Frankrijk en twee auto's die niet superzuinig zijn. We verwarmen op propaangas en wat hout, en werken thuis. We rijden totaal zo'n 12.000 kilometer per jaar, maken een paar treinreizen en ik vlieg jaarlijks een keer per Air France op en neer naar Nederland.<br />
<br />
Volgens National Geographic wijst mijn persoonlijke energiemeter, gebaseerd op werkelijke gegevens van ons stroom- en propaanverbruik en onze reisgewoonten, niet meer aan dan....<br />
Wat denkt u?<br />
....<br />
5,5 ton CO2 per jaar.<br />
<br />
Daar mag u als lezer een puntje aan proberen te zuigen. Wel eerlijk invullen!<br />
<br />
<a href="http://t.co/qyCNmxt7Vw" target="_blank">Energy Challenge</a> .<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-_J6j3Td5fXk/UnzBJeYDugI/AAAAAAAAA6g/Q3mDKaYznJk/s1600/NCEnergyChallenge_result_500w.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="http://3.bp.blogspot.com/-_J6j3Td5fXk/UnzBJeYDugI/AAAAAAAAA6g/Q3mDKaYznJk/s320/NCEnergyChallenge_result_500w.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-50799595749900683312013-06-09T10:59:00.001-07:002013-06-09T10:59:21.301-07:00CameraballonOp 6 juni heb ik met mijn ballon cameraplatform gespeeld voor een tv-documentaire. Een gigantische tv-camera in de mand en daarmee twee uur boven de vulkanen van de Auvergne gezweefd voor een reportage in het kader van het programma 'Des Racines et des Ailes' (wortels en vleugels), een soort van Gewest tot Gewest maar dan met mooiere beelden.<br />
<br />
In dit geval ging het om een interview met een geoloog die al varend in een heteluchtballon boven de Chaîne des Puys aan een journaliste uitlegde waarom dat landschap van vulkanische heuvels het verdient om te worden opgenomen in de werelderfgoedlijst van Unesco. Het provinciebestuur van het departement Puy de Dôme is al jaren aan het strijden voor opname in die lijst, want dat trekt natuurlijk toeristen.<br />
<br />
Al die vulkanische molshopen leveren samen een boeiend landschap op, vooral van boven gezien. En de geïnterviewde geoloog is bevriend met een ballonpiloot die zelf weer is gesponsord door het departementsbestuur, met heel groot 'Puy de Dôme' op zijn ballon. Dus moest het interview plaatsvinden in die ballon, die al zwevend boven de vulkanen in beeld moest komen.<br />
Voor dat laatste en voor de mooiste luchtopnamen van het landschap gezien vanuit een ballon, moest een ander luchtvehikel worden gevonden. Piloot Dominique van de provincieballon belde zodoende naar mij met de vraag of ik een cameraman kon meenemen om de externe beelden te doen.<br />
<br />
'Des Racines et des Ailes' is een heel bekend programma op France 3, dus doe je mee aan zoiets. Wat er uiteindelijk toe leidde dat ik freelance cameraman Guillaume Martin in mijn kleine mandje kreeg, op de vroege ochtend van 6 juni. Kettingrokende Guillaume is een lichtgewicht, maar heeft zijn V160 camera van dertigduizend euro, die direct optische disks beschrijft, nog niet ingewisseld voor een digitale reflexcamera met een paar compacte lenzen en kleine geheugenkaartjes. Gelukkig hadden we de avond ervoor een generale repetitie gedaan en uitgevogeld hoe het er allemaal ingepast kon worden zodat hij goed kon filmen en ik nog redelijk goed kon ballonvaren...<br />
<br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-8uhYgMscJHY/UbS_ctSMK4I/AAAAAAAAArI/BLOrhoQC8LE/s1600/RA2013volcans_003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-8uhYgMscJHY/UbS_ctSMK4I/AAAAAAAAArI/BLOrhoQC8LE/s320/RA2013volcans_003.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
En daar hingen we. "Zullen we een panorama doen, dan draai ik de ballon 360 graden in de rondte." "Goed idee." "Een beetje naar links..." "Niet bewegen nu." Guillaume filmde, ik draaide de ballon met behulp van de rotatieventielen zoals hij het wilde.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-U68cY_eVCD4/UbS_QIFoNDI/AAAAAAAAArA/-kkuzJrCtZo/s1600/RA2013volcans_002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-U68cY_eVCD4/UbS_QIFoNDI/AAAAAAAAArA/-kkuzJrCtZo/s320/RA2013volcans_002.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Als alles technisch goed is gegaan hebben we samen fantastische beelden gemaakt. Van de mooiste kraters van de keten, van het weidse landschap in Imax-achtige panoramashots met de wit besneeuwde Mont Dore in de verte; van de andere ballon dan eens stijgend en dan eens dalen door het beeld; close-ups van de andere mand; van de andere ballon boven het hobbelige landschap.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-6BMdAzZxGVI/UbS_g6vSIoI/AAAAAAAAArQ/GFhlXZ8eVkk/s1600/RA2013volcans_001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-6BMdAzZxGVI/UbS_g6vSIoI/AAAAAAAAArQ/GFhlXZ8eVkk/s320/RA2013volcans_001.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Collega Dominique landde halverwege op een piepklein open plekje in het bos aan de voet van de Puy de Côme omdat hij dacht dat er onvoldoende wind was om verder te gaan boven het immense bosgebied. Wij gingen door, en na tien minuten plus wat discussie over de radio steeg ook hij weer op en zo maakten we even later de mooiste beelden van zijn ballon pal boven de dubbele krater van de puy de Côme, met de puy de Dôme erachter. Mooier kon je amper bedenken.<br />
<br />
Ballonvaren is nog altijd een avontuur: we landden op de laatste liters gas in een drassig veld net naast een groepje koeien en hadden daarna nog wat trucs nodig om de volgbus door een blubberige waadplek te krijgen, alsof we aan een safari in Afrika bezig waren. We waren allemaal totaal versleten, zelfs de volgers Michel en Jean-Gabriël.<br />
<br />
Onze ballon zal niet één keer te zien zijn de reportage. Wij zijn de onzichtbaren achter de grote camera. Zelfs bij het binnenrijden van het startterrein moesten we een tijdje wachten zodat de aankomst van de fraai gepoetste volgbus van het andere team mooi gefilmd kon worden.<br />
<br />
Maar wij weten dat we er waren.<br />
<div>
<br /></div>
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-83077681332581523692013-06-03T09:49:00.000-07:002013-06-03T09:49:05.056-07:00Apple: het begin van het einde<h2>
<b>Google Glass versus iWatch</b></h2>
(3 juni 2013)<br />
<br />
Tim Cook, de hoogste baas van Apple, vindt de informatiebril van Google, Google Glass, maar niks.. Op de website <a href="http://cultofmac.com/">Cultofmac.com</a> zei hij: <i>“It’s probably not likely to be a mass market item.”</i> Zie <a href="http://tinyurl.com/l3eekvp">http://tinyurl.com/l3eekvp</a> .<br />
<br />
Famous last words.<br />
<br />
Elders wordt hij geciteerd met de uitspraak dat de enige goede plek voor het dragen van een mobiel communicatie-apparaat de pols is. Ofwel de iWatch waar Apple al een hele tijd tamtam over maakt maar die niemand nog heeft kunnen testen. Intussen lopen de eerste testers rond met Google Glass-brillen en vinden ze die bijna allemaal verbluffend.<br />
<br />
Kinderen, denkt Tim Cook, zullen geen zin hebben om een bril op te zetten als ze die niet nodig hebben om beter te kunnen zien.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/25/Google_Glass_Explorer_Edition.jpeg/320px-Google_Glass_Explorer_Edition.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/25/Google_Glass_Explorer_Edition.jpeg/320px-Google_Glass_Explorer_Edition.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
De Google Glass brillen zullen pas in 2014 op de markt komen (de Explorer Edition voor ontwikkelaars is net in omloop gebracht), en ik voorspel dat tegen die tijd de ontwerpers van Google er zulke kekke wrap-around zonnebrillen van hebben gemaakt dat iedere tiener en twintiger die absoluut moet hebben om erbij te horen. Let op mijn woorden.<br />
<br />
Bovendien heeft Cook niet begrepen wat Google doet. Hij zegt over wearables (zoals horloge-achtige dingen): <i>“Most of the good ones on the market do only one thing. The ones that do more than one thing don’t do anything particularly well.” </i><br />
<br />
Google doet in informatie, en al het andere is daarvan afgeleid: operating systems als Android, Google Chrome, Google Drive, Google Apps, Google+, Picasa et cetera. En vooral Google Maps. Google is met afstand nummer één waar het gaat om alles dat te maken heeft met geolocalisatie. En zo'n bril-met-ingebouwd scherm is precies wat je nodig hebt als je de mogelijkheden van geolocalisatie wilt uitbuiten.<br />
<br />
Google Glass biedt mogelijkheden die een iWatch nooit zal hebben. Je kunt er informatie mee over je werkelijke wereldbeeld mee projecteren: Dit is dat en dat gebouw, met die en die historie. Daar loopt meneer of mevrouw XYZ. Om op je gewenste adres te komen ga je op de volgende kruising rechtsaf. Google Street View pal naast, boven of half transparant over de echte wereld.<br />
<br />
Kunstenaars zullen virtuele objecten gaan ontwerpen die je alleen ziet als je op een heel specifieke geografische locatie staat. Daar is in SF-lectuur al over geschreven (ik denk dat iemand bij Google dezelfde boeken leest als ik). Kijk, hier, in Serajevo, op deze straathoek, is ooit de aanslag gepleegd die aanleiding gaf tot de eerste wereldoorlog. Met een gereconstrueerde video daarvan die exact over het straatbeeld wordt geprojecteerd.<br />
Hier schilderde Van Gogh een van zijn bekende kunstwerken. Zie je, hij zit achter zijn schildersezel. Hier liep Michael Jackson. Et cetera.<br />
<br />
Historici kunnen hun lol op met Google Glass. Moderne kunstenaars ook, net als de commercie die mensen richting winkels wil lokken door de nieuwste producten en diensten op hun Google-bril te projecteren aan de hand van hun GPS-locatie. En dan heb ik het nog niet over de mogelijkheid met zo'n bril alles te fotograferen en filmen wat je oog ziet. Wacht op een GG-bril met een optische zoomlens erin, zodat je details van dingen op grote afstand prachtig vergroot in beeld krijgt. Alle vogelaars storten zich op de winkels voor een GG-bril met telelens. Spionnen trouwens ook.<br />
<br />
Dat zal allemaal niet kunnen met een iWatch, een ding dat nooit meer zal kunnen zijn dan een om de pols gewikkelde iPhone. Mooi bedacht, maar het voegt waarschijnlijk weinig toe.<br />
<br />
Zelfs de overheid zal zich mengen in de strijd tussen de giganten. Bellen in de auto mag al niet behalve met een handsfree speaker of bluetooth headsetje. SMS'en is helemaal uit den boze. Prutsen met het schermpje van de GPS op het dashboard leidt af en is onveilig. Maar een bril die zelfs in staat zal zijn om bij rijden in dichte mist de Google Streetview (geschoten met helder weer) voor je oog je projecteren zodat je weet dat er een gevaarlijke bocht aankomt? Een bril die vast een app'je zal hebben om bij een botsing met een bepaalde acceleratie automatisch te video'en wat er gebeurt zodat ongelukken later kunnen worden gereconstrueerd - wat de Russen nu al doen met camera's op het dashboard? Criminelen die worden gepakt omdat ze iemand beroofden die zijn GG-videobeelden instant doorstuurde naar een sociale website of Google Drive?<br />
<br />
De twintiger van pakweg 2016 draagt een modieuze wraparound GG-bril met automatisch verkleurend glas, en om de pols een klassiek mechanisch horloge. Die bril heet dan 'smartglass' en is net zo gewoon als nu een 'smartphone'. En ergens staat een pakhuis vol onverkochte iWatches.<br />
<br />
Als u aandelen heeft in het merk met dat aangekloven stuk fruit, zou ik ze nu verkopen.<br />
<br />
Last-minute update: <a href="http://mashable.com/2013/06/03/porn-app-google-glass/" target="_blank">"Google Glass Gets Its First Porn App"</a>.<br />
<br />
Dag Apple, het was leuk je gekend te hebben.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-9555752654267125382013-05-19T10:39:00.000-07:002013-05-19T10:39:11.896-07:00Betoverend<br />
Op donderdag 16 mei was ik onderweg per Thalys van Nederland naar mijn woonstek in Frankrijk. Twee dagen eerder had ik voor de twaalfde keer genoten van een <a href="http://www.pinc.nl/" target="_blank">PINC-conferentie</a>, de door wijlen Peter van Lindonk bedachte ideeëndouche die vagelijk is afgeleid van TED maar veel inspirerender en verrassender. Als bezoeker van PINC ga je aan het einde van de dag weg uit theaterhotel Figi in Zeist met een hoofd vol ideeën, waarvan er velen pas later komen opborrelen. Je laat je betoveren, al is het maar door een dertienjarig jongetje dat na drie jaar pianoles de hele zaal platkrijgt met een stukje Brahms en een eigen compositie... En ik heb hartelijk gelachen om de bedenker van de 'Corduroy Appreciation Club', om maar iets te noemen.<br />
<br />
De Thalys is een hogesnelheidstrein, maar wordt regelmatig geplaagd door vertragingen. Ditmaal verloren we 70 minuten doordat onverlaten een paar honderd kilo koperleiding hadden gejat van de HSL-spoorbaan net ten zuiden van Antwerpen. Op zo'n moment krijgt de Nederlands-Franse supertrein geen voorrang op de gewone tracé's van onze zuiderburen en is het dus sukkelen om de oost via Leuven om Brussel te bereiken, en lang wachten voor er weer ruimte is in de planning om op volle snelheid naar Parijs te racen.<br />
<br />
Een volle dag in de trein heen en een volle dag in de trein terug voor een bliksembezoek van twee dagen aan Nederland, waarvan een dag zittend in een theaterzaal, is eigenlijk te gek. Maar deze veertiende PINC was een bedekte hommage aan de recent overleden <a href="http://www.blogger.com/"><span id="goog_1617937144"></span>Peter van Lindonk<span id="goog_1617937145"></span></a>, die ik al heel lang kende, dus ik vond dat ik erbij moest zijn.<br />
<br />
In Parijs liep ik dankzij de koperdiefjes de aansluiting op de intercitytrein richting Clermont-Ferrand op drie minuten mis. De Auvergne en sommige andere rurale regio's worden door de Franse spoorwegen niet belangrijk genoeg gevonden om hun treinen te laten aankomen op en vertrekken van het Gare de Lyon, dat via een RER-snelmetro direct is verbonden met het Gare du Nord. Wij hillbillies uit La France Profonde moeten het doen met het Gare de Bercy, waarvoor je vanuit het Gare de Lyon nog een eindje verder moet met een ordinaire metro, die uitkomt op straat een paar honderd meter van de stationsingang. Dat scheelt net die paar minuten, en dus mis je je aansluiting ondanks alle gehol door metrostations.<br />
<br />
Van de SNCF kreeg ik gelukkig gratis een vervangend kaartje voor de volgende trein, want ik had een stempel plus handtekening van de Thalys-treinmanager op mijn ticket. Maar evengoed moest ik twee uur wachten in de doodsaaie 'relaxlounge' bovenin station Bercy.<br />
Daarvandaan belde ik naar huis om te bevestigen hoe laat ik daadwerkelijk zou arriveren, en prompt gooide Nathalie mijn uitzicht op een welverdiende nachtrust het raam uit. “Weet je dat er morgenochtend misschien een kans is om te varen?”<br />
<br />
We hadden twee gasten voor een ballonvaart die in ons vakantie-appartement logeerden, maar de vooruitzichten voor de hele week waren zo abonimabel geweest dat zowel zij als wij tot dan geen hoop hadden gehad op een vaart. Half Frankrijk spoelde weg door de aanhoudende regenval en al sinds een week voorspelden alle weerdiensten regen en wind voor de hele vrijdag. Maar daar kwam voor ons stukje Frankrijk plotseling verandering in, zo bleek. Oeps.<br />
<br />
Ik groef mijn oude maar trouwe laptopje uit mijn rugzak om in te loggen op de gratis wifi van het station en de gedetailleerde weersvoorspellingen voor de luchtvaart te bekijken. Prompt meldde de inlogsite van SFR Wifi Gares dat de service niet beschikbaar was maar dat ze er hard aan werkten om de boel weer aan de gang te krijgen. Verdorie. Mijn vertraagde aankomst thuis zou pas rond half negen 's avonds zijn en dat is te laat om nog het weer te beoordelen en een ballonvaart te organiseren.<br />
Gelukkig zat er op mijn tweedehands Android-smartfoontje een tot dan amper gebruikt app'je dat het ding kan omtoveren in een miniatuur wifi-hotspot. En dat werkte feilloos. Binnen twee minuten was mijn laptop online via de telefoon in mijn binnenzak. En zag ik dat het speciale luchtvaart-weerdiagram op MeteoBlue voor vrijdagochtend 06:00 UTC (acht uur lokale tijd) heel rustig weer te zien gaf, zij het met snel toenemende bewolking.<br />
<br />
Dankzij de grillen van de telefoonmaatschappijen kreeg ik vervolgens onze trouwe volgautochauffeur Michel niet te pakken op zijn mobieltje, en reageerde hij ook niet op de e-mail die ik achterliet. Het telefoonnummer van zijn moeder bij wie hij om de hoek woont gaf 'niet in gebruik'. We bereidden ons er op voor dat Nathalie eventueel in haar uppie de bestelbus zou moeten besturen om de ballon te volgen.<br />
<br />
Na de vermoeiende reis nog snel de gasten gewaarschuwd en rond middernacht het vaarplan gemaakt, laadberekeningen, meteo enzovoorts. Vrijdagochtend om vijf uur liep de wekker in mijn mobieltje alweer af, en het eerste dat ik deed nog voor ik opstond was het oproepen van de <a href="http://www.meteox.com/" target="_blank">weerradar</a>. Een hoop shit boven de Rhônevallei en de Alpen maar droog boven de Auvergne. Misschien lukt het zowaar. <br />
We zitten nog aan de cornflakes als om kwart over zes de oude Fiat van Michel het terrein op komt hobbelen. Breed lachend stommelt hij binnen, vertelt dat hij niet had kunnen slapen en daarom rond vijf uur die ochtend was gaan zitten internetten en mijn e-mail had gezien: “We gaan varen! Rendez-vous om 06:15.” Als ballongek spring je dan meteen in je auto.<br />
<br />
Zo valt alles plotseling op zijn plek. Op het startveld blijkt de peilballon de mooiste kant op te gaan, en de mist trekt precies op het juiste moment op. Klokslag half acht is het 'lachez moi', en zweven we boven ons dorp met een magnifiek uitzicht van meer dan honderd kilometer tot ver voorbij de Chaîne des Puys en het massief van de Sancy/Mont Dore. De vallei van de Sioule en het plateau daar direct omheen zijn gehuld in een zee van dikke mist - maar daar blijven wij net ver genoeg vandaan. We dobberen een kwartier later pal over ons huis (de dakpannen liggen allemaal goed) en drijven met een sukkelgangetje naar het westen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-drtTXnKXCOE/UZj9qisGECI/AAAAAAAAAiM/FVULlUiz_F4/s1600/Vol20130517_007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-drtTXnKXCOE/UZj9qisGECI/AAAAAAAAAiM/FVULlUiz_F4/s320/Vol20130517_007.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Uit ravijnen stijgen wolken op als de mist begint te verdampen; het is alsof het landschap kookt. De passagiers, een stel jonge ouders uit de Bretagne, gaan uit hun dak. “Overal waar je kijkt is het prachtig!” De borrelende mistbanken geven een magische sfeer aan het toch al zo mooie landschap.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-fppQLo8fP60/UZkAQP2HfGI/AAAAAAAAAkk/y0acOqglneg/s1600/Vol20130517_028.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://3.bp.blogspot.com/-fppQLo8fP60/UZkAQP2HfGI/AAAAAAAAAkk/y0acOqglneg/s320/Vol20130517_028.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
De vaart duurt anderhalf uur. We landen op de laatste druppels brandstof in een moerassig veld vlakbij een kolkende beek, versjouwen de nog opgeblazen ballon naar een iets minder drassig deel van het terrein voor we hem leeg laten lopen. De zon schijnt, de wolken die voor later op de dag buien aankondigen zijn prachtig.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-yVk6Qsy5uyw/UZkBPLmZv7I/AAAAAAAAAms/Rfb1JBdl5j4/s1600/Vol20130517_043.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-yVk6Qsy5uyw/UZkBPLmZv7I/AAAAAAAAAms/Rfb1JBdl5j4/s320/Vol20130517_043.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Ons blauwe VW-busje arriveert, door Michel kundig over hobbelige en modderige ezelpaden gestuurd. De rit terug naar de beschaving stuitert over een blubberig karrenspoor met diepe kuilen vol modder die hoog opspat en na aankomst tot aan het dak op de auto zit. Thuis eten we door Nathalie zelfgebakken chocoladetaart en amuseert iedereen zich vervolgens kostelijk tijdens het doopceremonieel voor de nieuwbakken ballonvaarders, inclusief scheerzeepgevecht.<br />
<br />
Een betoverende ochtend, een echt avontuur, en wij waren allemaal weer even kind. Peter van Lindonk zou het perfect hebben begrepen.<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="http://tinyurl.com/b9x226y" target="_blank">De Combrailles vanuit de lucht</a>Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-38855052502348588132013-03-08T15:31:00.000-08:002013-03-08T15:31:37.675-08:00Peter's circus<br />
Ik ontmoette Peter van Lindonk voor het eerst ergens halverwege de jaren '90, in het toenmalige vLSP-kantoortje aan de Dannegracht in Breukelen.<br />
<br />
Peter wond er geen doekjes om. Hij had wat tekstwerk van me gezien en dat beviel hem. Maar voor hij me als freelancer aan het werk zette wilde hij weten wat ik voor mens was; wat mijn interesses waren. Van Lindonk was een aardige maar indrukwekkend scherpe man. Recht op het doel af (later leerde ik dat hij soms bij potentiële klanten binnenstapte met een zandlopertje van een paar minuten, en dat hij ze in die korte tijd een contract van enige tonnen aan kon praten - over charisma gesproken).<br />
<br />
Wat moet je zeggen in zo'n situatie? Ik wees naar de straat waar mijn blauwe bestelbusje stond. “In die auto zit mijn ballon, en na dit gesprek rijd ik naar een ballonwedstrijd die drie dagen duurt. Daar wijkt bijna alles voor. Maar ik haal mijn deadlines.”<br />
<br />
Later leerde ik dat Peter ook een tot het uiterste doorgeslagen hobby had: het circus. Hij was zelfs spreekstalmeester van het Kerstcircus in Carré. Dat iemand een liefhebberij had waarvoor hij flinke offers bracht, dat begreep hij. Circus en ballonvaren, het zijn allebei dingen waarvoor je een beetje kind moet blijven om er ten volle van te kunnen genieten.<br />
<br />
Niet lang na dat gesprek kreeg ik mijn eerste opdracht voor van Lindonk Special Projects. Later mocht ik aan een paar bijzondere projecten werken die me lang zullen bijblijven, waaronder Prikkels voor Albert Heijn, en - hoe kan het anders - een boek over de historie van een circustheater.<br />
Peter bleek meer dan zomaar een klant. Hij was een mentor die zijn freelance creatieven ertoe aanzette boven zichzelf uit te stijgen. “We moeten een boek maken voor de Rabobank - in tien dagen. Kan dat?” “Nee Peter, maar we doen het toch.”<br />
<br />
Natuurlijk is Peter samen met Nelleke een keer meegevaren in mijn ballon, boven het Groene Hart. In zijn achtertuin heb ik hem gedoopt tot Graaf Pieter Willem van de Maarsseveense Plassen tot Wavergemaal, want zo hoort dat onder aeronauten. Tegen die tijd was de relatie meer dan alleen zakelijk geworden.<br />
<br />
In 2000 organiseerde Peter de eerste PINC-conferentie in Zeist. Enkele jaren daarna verkocht hij zijn uitgeverij om zich voor tweehonderd procent op zijn eigen circus te storten, dat boeket van bijzondere sprekers en memorabele intermezzo's.<br />
Mijn blauwe ballonvaarderbusje vervoerde voor PINC.1 noodzakelijke spullen naar Figi. Velen staken vrijwillig een handje toe, want er was weinig budget en het moest een mooi feest worden. Voor Peter deed je dat. Eigenlijk had-ie een club. Peter's Circus.<br />
<br />
Prikkels, het boek met de radio in de kaft gekoppeld aan een wekelijks radioprogramma uitgezonden op de kortegolf, was een van de laatste grote boekprojecten die hij aanpakte in de aanlooptijd van PINC.1. Albert Heijn liet er in het najaar van 1999 maar liefst 75.000 van drukken. Van Peter mocht ik er de tekst voor schrijven, samen met Bas van Lier. Achteraf gezien zaten in dat boek veel knipogen naar PINC - de meeste deelnemers aan de brainstormsessies over Prikkels bleven daarna op een of andere manier betrokken bij Peter's unieke conferentie, en dat malle oranje boek was een soortgelijk boeket van opvallende weetjes en inspirerende ideeën.<br />
<br />
In de inleiding van Prikkels schreven we: “Lach, en voel dat u leeft. Wacht niet tot morgen. Proef de dag. Ruik, voel, zie en hoor hem.”<br />
Dat was voor Albert Heijn - zogenaamd. Maar natuurlijk was het namens Peter.<br />
<br />
Spreekstalmeester Graaf Pieter Willem van de Maarsseveense Plassen tot Wavergemaal, boekenmaker, mentor, inspirator, levensgenieter, bedenker van de leukste conferentie van Nederland, overleed op 2 maart van dit jaar.<br />
<br />
Als er ergens in een andere dimensie een circus is, dan liggen daar een rode jas en een hoge hoed voor hem klaar.<br />
<br />
Dag Peter.<br />
<br />
<i>P.S. Voor wie nog nooit een PINC-conferentie heeft meegemaakt: in mei is wellicht uw laatste kans, want op Peter's verzoek gaat PINC 14 gewoon door. <a href="http://www.pinc.nl/">www.pinc.nl</a>. </i><br />
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-17633110728993561602012-10-24T16:19:00.000-07:002012-10-24T16:19:21.649-07:00Flessenpost<br />
WhatsApp is een slimme app waarmee je met elk merk en type smartphone SMS-achtige berichten kan sturen, zonder gebruik te maken van de SMS-dienst van je telefoonmaatschappij. Het is makkelijk te gebruiken en zo opgebouwd dat je er ietswat Facebookig mee kunt chatten. Een kletsprogramma voor je mobieltje dus.<br />
<br />
Da's leuk. Maar zoals met alle leuke dingen geldt dat overmaat schaadt. Als een slimme meid van een keurige middelbare school wordt gestuurd omdat ze onophoudelijk zit te WhatsApp'en tijdens de lessen, dertigduizend berichten per maand stuurt en ontvangt en met niets anders meer bezig kan zijn - dan is sprake van ongezonde verslaving.<br />
<br />
Het kan ook anders.<br />
<br />
Onlangs vond een Iers jongetje op het strand een fles met een brief erin, in 2004 door twee Canadese meisjes van toen 12 jaar oud ergens langs de Hudson-baai in zee gegooid. Dankzij Internet achterhaalde het 9 jaar oude knulletje in een paar dagen de twee meiden en konden ze met elkaar video-chatten. De inmiddels twintig jaar oude briefschrijfsters komen volgend jaar bij de gelukkige vinder van hun flessenpost logeren. Zo maakt de langzaamste vorm van 'ongerichte' berichtenverzending gecombineerd met moderne technologie een echte en wellicht hechte vriendschap mogelijk.<br />
<br />
Eén bericht in acht jaar. En toch raak. <br />
<br />
<a href="http://tinyurl.com/cu4ymnp">http://tinyurl.com/cu4ymnp</a><br />
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-75677391469094850172011-12-23T03:16:00.000-08:002011-12-23T03:16:18.976-08:00Het Nieuwe Werken is Geen LevenMijn broer, senior PR-adviseur bij een gewichtige organisatie en als zodanig altijd in de weer met Blackberry, laptop en straks naar eigen zeggen ook met een iPad, <a href="http://marcschweppe.blogspot.com/2011/12/hnw.html" target="_blank">blogde onlangs over de website van De Het Nieuwe Werken Beweging</a>. Feitelijk is dat een <a href="http://www.dehetnieuwewerkenbeweging.nl/" target="_blank">reclamesite van KPN</a>, die bedrijven voor veel geld aan allerlei telecom-oplossingen wil helpen om hun efficiency te verbeteren.<br />
<br />
In theorie betekent Het Nieuwe Werken (met hoofdletters) dat mensen regelmatig thuis kunnen werken en zodoende geen tijd verdoen in files; dat ze in de trein al forensend met de laptop aan documenten kunnen werken en dus minder tijd op kantoor hoeven door te brengen. Enzovoorts. Je draagbare computer, in welke vorm dan ook, is je kantoor en daardoor word je niet langer afgerekend op je fysieke aanwezigheid van negen tot vijf in een of andere kantoorbunker van beton en glas in een anonieme kantoorwijk. Je zou meer vrijheid moeten krijgen om zelf je tijd in te delen en werk en privéleven met elkaar in balans te brengen. Klinkt mooi. <br />
<br />
In de praktijk betekent het vooral dat je zeven dagen per week en 24 uur per dag geacht wordt bereikbaar en voor de baas bezig te zijn. Zelfs als je je kinderen naar school brengt, een luier verschoont of van je welverdiende vakantie aan het genieten bent, bliept je iBlackPodPhoneAardbeiGadget om de paar minuten met dringende berichten waarop je per ommegaande antwoord dient te geven. In het kantoorgebouw van je werkgever heb je geen vaste werkplek meer: je moet het doen met een verrijdbaar ladenblokje dat je als een vliegtuigkoffertje achter je aan dient te trekken door een immense kantoortuin, op zoek naar een bureau of tafeltje dat nog niet is bezet. Als je filevermijdend of in-de-trein-werkend later op kantoor arriveert heb je geen plek om te zitten, dus stort je je in de praktijk toch in de spitsdrukte, of ga je zelfs nog eerder van huis dan vroeger om zeker te zijn dat een van je favoriete werkplekken, met het beste uitzicht op het park buiten of op de leuke assistente, beschikbaar is als je arriveert...<br />
<br />
Vorig jaar was ik op werkbezoek bij een Grote Organisatie, voor overleg met de directeur van een van hun dochterondernemingen. Grote kantoortoren in Utrecht, parkeerdak vol glanzende leaseauto's, jaaromzet van vele honderden miljoenen, gelikt ogende brochures vol onduidelijke kunst en nog onduidelijker heteluchttaal. De betreffende directeur, verantwoordelijk voor een honderdtal vaste medewerkers en een bestand van enkele duizenden potentieel gedetacheerden, moest met mij in de bedrijfsbar aan een tafeltje gaan zitten, want zelf had-ie geen nette kamer met een vergadertafel. Dat is Het Nieuwe Werken: nul privacy op kantoor, zelfs voor mensen met grote verantwoordelijkheden die regelmatig vertrouwelijke gesprekken moeten kunnen voeren.<br />
<br />
KPN heeft een videopresentatie laten maken over wat zij zien als Het Nieuwe Werken. Irritant ritmisch pom-pom-pom deuntje erachter, en dan van die bevroren 3D-beelden van blije mensen die Nieuw aan Het Werken zijn, met tabletcomputers in de hand, laptops op schoot en flatscreens om zich heen: in een veel te glad gedecoreerd stadsappartement terwijl zoontje-in-pyjama met zijn Wii-spelcomputer door de kamer dartelt, in een grotendeels lege eersteklas treincoupé, in de wachtruimte op een vliegveld, in een kantoor volgestouwd met schermen, in een neo-modernistische ontmoetingsruimte 'succes' vierend met knallende champagne. Als me iets duidelijk wordt is dat ze het bij de nationale telecommer niet begrepen hebben. <br />
<br />
Ik zie niet wat er nieuw is aan Het Nieuwe Werken. Als freelancer werk ik al achttien jaar vanuit huis en met gebruikmaking van een laptop onderweg of bij mijn klanten, en al rond 1990 nam ik af en toe een sjouwcomputer mee naar huis om geconcentreerd te kunnen werken aan een tekst voor de bedrijfskrant van Shell waar ik redacteur van was. De nieuwigheid is hoogstens dat je je niet meer kunt concentreren omdat je dankzij al die kekke netwerktechniek van KPN onophoudelijk wordt gestoord. <br />
<br />
E-mail heb ik altijd gezien als een voortreffelijk middel om selectief bereikbaar te zijn. In 21ste-eeuwse management-speak heet dat 'work-life balance'. Voor mij betekent het dat ik buiten bezig kan zijn onze ezels hooi te voeren en keutels uit hun hok te scheppen, terwijl op mijn computer een bericht binnenkomt dat ik na een passende portie hippisch geknuffel op mijn gemak kan beantwoorden, in plaats van op mijn modderlaarzen het huis in te moeten stormen omdat de telefoon gaat. De telecommers van Het Nieuwe Werken zouden graag zien dat ik vanuit het ezelhok meteen met een smartphone berichten terugstuur naar mensen die mij met o-zo-dringende mails bestoken... Maar waar ik woon is een blackberry iets waar je confiture van maakt. <br />
<br />
Er is natuurlijk geen sprake van enige work-life balance bij Het Nieuwe Werken. Zo zie ik in de KPN-presentatie een mevrouw die efficient en blijmoedig aan het werk is in de trein, laptop op schoot. “Hoe voelt het... Om onderweg geen tijd te verliezen?”, blaat KPN. <br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-L-veoyC4Piw/TvRhblW69hI/AAAAAAAAAQQ/bQP8OGVL6E0/s1600/KPNtrein01_400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="184" src="http://1.bp.blogspot.com/-L-veoyC4Piw/TvRhblW69hI/AAAAAAAAAQQ/bQP8OGVL6E0/s320/KPNtrein01_400.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-MuehBaf5Etc/TvRhm81UX7I/AAAAAAAAAQc/V8oXnN7cjYY/s1600/KPNtrein02_400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="185" src="http://2.bp.blogspot.com/-MuehBaf5Etc/TvRhm81UX7I/AAAAAAAAAQc/V8oXnN7cjYY/s320/KPNtrein02_400.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
Nou, heel druk en gestresst denk ik. Achter die mevrouw zit een jongeman zonder laptop of tablet. Dat vindt KPN “tijdverlies”. Maar als je het beeld in detail bekijkt zie je die jongen geconcentreerd op een dik boek, zo te zien iets wetenschappelijks, met een technisch ogende illustratie tussen de tekst. Die zit een vak te leren. Wie van de twee is het meest nuttig bezig? Ooit las ik Lord of the Rings in de trein, elke dag een uur heen en een uur terug naar mijn toenmalige werk. Tijdverspilling? <br />
<br />
Ik houd ook van treinreizen omdat ik dan naar buiten kan kijken en het landschap aan me voorbij zie trekken. De reis is net zo belangrijk als de aankomst. Maar in de optiek van Het Nieuwe Werken is er geen plaats meer voor reflectie, want elke minuut die je niet online bent, al tikkend, touchend, muizend, powerprutpresenterend, bloggend, facebookend en twitterend, is verspilde tijd. Druk, druk, druk. Intussen rinkelt bij de telecommers de kassa. Follow the money...<br />
<br />
Het Nieuwe Werken is vooral: geen tijd krijgen om te leven.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-71655273383497149342011-12-22T06:14:00.000-08:002011-12-22T06:14:28.511-08:00Ezel onder de kerstboomZo'n dertig mensen, waarvan de helft kinderen, verzamelden op 21 december in het stalgedeelte van een oude boerenhoeve op een halve kilometer van ons huis. Dik stro op de vloer, rijke kerstdecoratie, een hand-draaiorgeltje, lange tafels met door de deelnemers zelf gebakken lekkers, warme chocolademelk, cider, en een show voor de kinderen met in de hoofdrol Nournours de slimme ezel. Want bij Kerstmis hoort een stalletje met de trouwste vriend van de mens. <br />
<br />
Nournours vormt een komisch duo met zijn baas Mathieu, de regionale paardenfluisteraar, acrobatisch ruiter en paardentandarts. Hij heeft er lol in om publiek te amuseren. Hij laat zich, ruggelings in het stro liggend, door Mathieu 'reanimeren' en als ligbank gebruiken, laat zijn baas op zijn rug staan terwijl die zich aan zijn lange oren vasthoudt en doet of hij op een motorfiets rijdt. Dat soort dingen. En dat binnen, op een “piste” van enkele vierkante meters.<br />
<br />
De kinderen, uitgedost met kerstmutsen, waren verrukt. Na de voorstelling ging het leidsel los en mengde de ezel zich doodgemoedereerd en totaal los onder het publiek, voor een aai hier en een zandtaartkoekje daar. Hij ging niet aan tafel zitten voor een biertje, al kan-ie dat wel als onderdeel van een andere voorstelling van paarden- en ezelcircus Les Hipponautes.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-LeAR_5FQ3U4/TvM6La_WMqI/AAAAAAAAAQE/nWawo5bv_jw/s1600/Nournourskids01_20111221_300x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-LeAR_5FQ3U4/TvM6La_WMqI/AAAAAAAAAQE/nWawo5bv_jw/s320/Nournourskids01_20111221_300x400.jpg" width="263" /></a></div><br />
<br />
Ik denk dat sommige van de kids die op 21 december bij die kerststal-voorstelling van de Ezel met Gebruiksaanwijzing waren, geen spelcomputer of ander elektronisch gadget onder de boom willen hebben. “Un Nournours, Papa !” En dan bedoelen die Franse kinderen daar geen teddybeer mee.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-30542202314191494612011-12-01T07:38:00.000-08:002011-12-01T07:38:16.307-08:00WinterschoeiselSneeuw, modder, ijs, klei, nat gras, ochtenddauw, regen: je schoenen moeten er tegen kunnen als je veel buiten actief bent. De winter nadert, al laat hij ongewoon lang op zich wachten, en het schoeisel van zowel mens als machine was intussen wat versleten. <br />
<br />
Mevrouw kreeg zodoende een paar nieuwe bergwandelschoenen. Daarmee kan ze niet alleen de winter door, maar krijgt ze ook geen natte voeten bij het werken met de ballon op bedauwde ochtenden in het voorjaar en de zomer. Meindls, want die passen haar goed en gaan lang mee. Met Goretex voering, want zelfs de best ingevette lederen schoenen houden zware dauw niet eindeloos tegen. <br />
<br />
Mijn bejaarde VW-busje, dat nu al zestien jaar trouw dienst doet als volgvoertuig van ons <a href="http://ballonbleu.free.fr/ballonnl.html" target="_blank">ballonteam</a>, moet meestal via modderige boerenpaden en over vochtige weilanden de afgelegen plekken bereiken waar ik ben neergestreken. En vaak bergopwaarts - als het niet op de heenweg is, dan terug, en nog volbeladen ook. <br />
De meeste collega's gebruiken grofstoffelijke, één-op-vijf slurpende Landrovers met aanhangers voor het ballonbergwerk. Maar onze kleine ballon past compleet in de laadruimte van de VW Transporter. Voor de twee passagiers, de piloot en twee teamleden is er de dubbele cabine met vijf zitplaatsen. Zonder aanhanger is het een stuk makkelijker om een eind achteruit te rijden op een smal boerenpaadje als je verkeerd bent gereden tijdens de zoektocht naar de ballon.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-Z0xRuf_ycKY/TtediVq7-PI/AAAAAAAAAPs/ci-2Ql3AQjE/s1600/Transporterload01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Z0xRuf_ycKY/TtediVq7-PI/AAAAAAAAAPs/ci-2Ql3AQjE/s1600/Transporterload01.jpg" /></a></div><br />
<br />
Ons busje heeft geen vierwielaandrijving, maar met een paar goed geprofileerde winterbanden komt hij meestal verbazend ver in glibberige velden, zelfs bergopwaarts. Dus rijd ik nooit op zomerbanden. Winterbanden slijten iets sneller omdat ze van een wat zachtere rubbersoort zijn gemaakt *), maar dat geringe nadeel neem ik graag voor lief om de ballon te kunnen bereiken op moeilijke plekken en ons zodoende allerlei gesjouw te besparen.<br />
<br />
Tot nu toe kocht ik altijd banden van Michelin. Logisch als je in de Auvergne woont, waar het hoofdkwartier van 's werelds <a href="http://www.aventure-michelin.com/" target="_blank">meest vermaarde bandenmaker</a> is gevestigd. Maar dit jaar waren de Bibendum sloffen in de juiste maat niet te krijgen. Blijkbaar is er een chronisch tekort aan winterbanden. Ik kijk er niet raar van op als dat iets te maken heeft met delokalisering en inkrimping van fabrieken. Volgens onze dorpsgaragist gaan de meeste wintersloffen naar noordelijke landen en blijven er zodoende te weinig over voor ballonvarende bergbewoners als wij. Mijn oude busje heeft iets minder brede en lage banden dan de meer recente modellen, en dat maakt het er niet makkelijker op. Maar na lang zoeken vond hij toch een paar passende 195/70 R15 banden, van Firestone. Indrukwekkend geprofileerd rubber waarmee we vast een heel eind komen in modderig terrein. En als de sneeuw en de ijzel toch nog arriveren zijn mens en auto er klaar voor.<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-XCbqnZBgyK8/Tteds6zDrUI/AAAAAAAAAP0/p1UmjNjFF3o/s1600/schoenen01_240w.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-XCbqnZBgyK8/Tteds6zDrUI/AAAAAAAAAP0/p1UmjNjFF3o/s1600/schoenen01_240w.jpg" /></a></div><br />
<br />
*) Winterbanden zijn niet alleen van nut in de sneeuw, ze hebben dankzij een flexibeler rubbersamenstelling bij temperaturen onder 7 graden ook meer greep op de weg dan zomerbanden.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-2356078908724626982011-11-20T05:45:00.000-08:002011-11-20T05:45:07.292-08:00AppeltaartAls je een tijdje zeer ruraal woont kijk je op een andere manier tegen het landschap aan. In het begin vind je als ex-stadsbewoner vooral dat alles zo mooi is, en zo kalm. Dan word je geadopteerd door een ezel, die krijgt een veulen, en zonder dat je dat ooit van plan was ben je op zeker moment een ezelhoeder met twee grazers van elk een kwart ton in de tuin. In de loop van de jaren raak je ook meer geïnteresseerd in het wel en wee van de talloze kleine en minder kleine vogels, zwerfkatten, hermelijnen, egels, padden, bijen, hommels en talloze andere levensvormen om je heen. Je plant fruitbomen en ziet die groeien, hopend dat er iets eetbaars aan gaat groeien. Je vrouw begint een moestuin, en die wordt steeds groter en ingewikkelder. De ezels doneren hun mest, door tussenkomst van een bedrijfsredacteur met een mestvork en kruiwagen. Ze krijgen er biologisch gekweekte maïs voor terug. Wij salade, broccoli, komkommers, pompoenen, snijbieten, aardbeien en tomaten. <br />
<br />
Tegenwoordig zie ik de omgeving vooral als voedsel. Net als veel andere Franse regio’s hadden we dit jaar last van grote droogte in het voorjaar, en dus een slechte hooiopbrengst. De boer die ons normaal regelmatig een paar balen brengt kon ons niets leveren – hij had bij lange na niet genoeg voor zijn eigen vee. <br />
Ons terrein is te klein om onze twee ezelinnen het hele jaar te laten eten. Dus werd voor mij de berm van ons landweggetje plotseling een voedselbron: met mijn zeis maaide ik kruiwagens vol mooi lang bermgras waar de dames maar wat blij mee waren. I-aaa! En ik baalde toen de ene gemeentewerker die ons dorpje rijk is op zeker moment de berm kort maaide met een vernietigende verhakselmachine, voor ik zelf alles als mooie lange, krokante stengels had kunnen oogsten. Verdorie. <br />
<br />
Gelukkig bood een buurman uitkomst. Hij vroeg of onze ezels een stuk braakliggend terrein bij zijn oude boerenhoeve konden komen ‘bewerken’: een veldje dat te klein en te diep gelegen was voor een tractor, en vol distels en ander lastig spul. Nu maken we minimaal twee keer per week de voettocht met ezels Ninon en Sego naar dat terrein, 's ochtends heen en 's avonds terug, want de dames willen 's nachts liever in onze tuin staan - toen we ze in eerste instantie in het andere veld wilden laten overnachten sprongen ze doodleuk over het niet bijster hoge hek en wandelden op eigen houtje terug. <br />
<br />
In dat buurveldje staat een grote semi-wilde appelboom, precies op de erfgrens. Begin september begonnen daar appels te vallen, en dat waren hele mooie.<br />
Ezels zijn dol op appels. Zodra er een valt is het hap, en weg. In tegenstelling tot paarden en koeien, die het fruit in één keer proberen in te slikken en erin kunnen stikken, kauwen ezels het volledig tot moes. Het sap loopt ze erbij uit de bek. Heerlijk ! <br />
<br />
Na overleg met de buurman bij wie de betreffende boom wortelde mochten we alles dat boven de ezels hing plukken als we dat wilden. Hij deed er niets mee. We besloten bij elk bezoek ‘een paar’ appels te plukken of uit de boom te schudden, en wandelden keer op keer terug naar huis met gevulde plastic tassen en uitpuilende jaszakken. 2011 is een goed appeljaar, en de appels uit het ezelveld bleken bijzonder smakelijk. We selecteerden de betere exemplaren uit voor langdurige opslag in onze fruit- en aardappelkelder. Daar liggen ze nu in nette rijen. Voor de ezels zijn er bakken vol met iets gebutste appels uit ‘hun’ boom en met andere wilde appeltjes, want langs de paden hier groeien verschillende appelbomen. Buren en vrienden die weten van het hooitekort voor onze ezels doneerden appels uit hun tuinen. Met al die vitaminen lopen ze er blakend bij. <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-bLh1Ol--_uI/TskDFf_P_XI/AAAAAAAAAPk/aQFnaTp53Cc/s1600/appels01_320.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-bLh1Ol--_uI/TskDFf_P_XI/AAAAAAAAAPk/aQFnaTp53Cc/s1600/appels01_320.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Appelvoorraad</td></tr>
</tbody></table><br />
Nathalie fourageert regelmatig in de kelder en maakt lekkernijen: appelgelei en appel-vlierbesconfiture. Appeltaart. Appeltoetjes. Appelmoes. Appelsap.<br />
Gisteren bakte ze weer een overheerlijke, glutenvrije appeltaart. Vanmorgen nam ik daar een flinke punt van als ontbijt. Met een toefje slagroom, want het is crisis en juist dan moet je blijven genieten van dat soort kleine dingen. <br />
<br />
Dat deed me denken aan de Amsterdamse Golf Club. Daar zat ik een maand geleden in de herfstzon op het terras van het clubgebouw, waar het barpersoneel mijn ouders en mij een paar punten van een van de beste oerhollandse appeltaarten serveerde die ik sinds lange tijd had gegeten. Zelfgebakken en nog warm. <br />
We waren te gast op een golftoernooi dat de AGC samen met ANWB Golf had georganiseerd ter nagedachtenis aan mijn jongste broer Jort, die een jaar geleden overleed aan kanker. Jort was een groot golfspeler, die vele wedstrijden won bij de AGC en nationaal, en die de laatste jaren de grote drijvende kracht was bij ANWB Golf. Hij was, constateerden wij tijdens ons bezoek aan de golfclub, zeer geliefd. <br />
<br />
Mijn broer zal vaak aan hetzelfde tafeltje met uitzicht op de achttiende hole zo'n warm stukje appelgebak naar binnen hebben gewerkt. Natuurlijk met slagroom. <br />
<br />
Dag Jort. Als ik verse appeltaart eet denk ik even aan je.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0Sauret-Besserve, France45.995870149652823 2.796488089843705945.976994649652823 2.7683740898437059 46.014745649652824 2.8246020898437059tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-7438510543982497592011-09-01T04:50:00.000-07:002011-09-01T04:50:40.567-07:00Krasse knar<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Computers hebben een korte levensverwachting. Bedrijven vervangen ze standaard meestal na drie jaar, de garantie van de fabrikanten is alleen zo lang als je stevig bijbetaalt bij aankoop, en na die drie jaar is elke dag dat zo'n ding het nog doet blijkbaar meegenomen. De ontwikkelingen volgen elkaar zo snel op dat een beetje trendvolger zijn elektronische gadgets ook bij lange na geen drie jaar meer gebruikt. Gaat je 'oude' computer na meer dan drie jaar stuk, dan koop je een nieuwe - een widescreen laptop met ofwel een naar een groot roofdier vernoemde versie van MacOS, of Windows 7. <br />
<br />
Ik werk dagelijks op een inmiddels zeven jaar oude laptop, een IBM Thinkpad die nog echt ontworpen is door Big Blue voordat die zijn pc-divisie overdeed aan het Chinese Lenovo. In 2004 was het een duur ding, slank, met een titanium-versterkte kast, een fantastisch Nederlandstalig toetsenbord met extra accent-toetsen en een aangenaam scherp, mat scherm waarin ik niet zoals bij veel hedendaagse laptops de hele dag naar mijn eigen spiegelbeeld zit te kijken. Tweeënhalf jaar na aankoop raakte het moederbord defect (waarschijnlijk door iets te veelvuldige blootstelling aan onweer) en herstelde IBM France in verbazend korte tijd kosteloos mijn in Nederland gekochte machine, dankzij de verlengde garantie. Daarna is hij op mijn bureau in een docking station blijven zitten, aangesloten op allerhande randapparatuur. Ondanks de belachelijk grote hoeveelheid programma's die ik erop heb geïnstalleerd in de loop der jaren hoef ik hem maar hoogst zelden te herstarten; Windows XP Pro blokkeert vrijwel nooit en 's avonds gaat-ie in slaapstand om de volgende ochtend weer in een paar tellen wakker te worden als ik hem openklap. Ik ben gehecht aan mijn oude Thinkpad met zijn hier en daar wat gladgesleten toetsen, zoals ik gehecht ben aan mijn oude VW-bus met zijn afgebroken raamslinger en lekkende zonnedak. <br />
Maar laatst ging er iets stuk. De ventilator die mijn laptop koel houdt begon krijsend lawaai te maken en de Thinkpad meldde 'Fan failure', waarna hij met vlagen weigerde te blijven draaien. En de gemoedelijke monteur die mijn bus onderhoudt heeft geen verstand van laptops. Voor oude computers bestaan er geen dorpsgarages op het Franse platteland. <br />
<br />
OK, na zeven jaar en meer dan veertigduizend draaiuren is het geen wonder dat je PC het opgeeft. Dan koop je toch een nieuwe? Maar dankzij de crisis moet ik als freelancer op de kleintjes letten. Tweeduizend keiharde euro's is een hoop geld. <br />
Dus ben ik wat gaan zoeken op het internet. Een nieuwe ventilator bleek via eBay te koop voor maar 25 euro inclusief verzendkosten, en het onderhoudshandboek voor de Thinkpad was eenvoudig te vinden. Een setje basisgereedschap voor simpele computerreparaties had ik nog uit de tijd van de grote lawaaiïge computerkasten. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-kaWlldwGqos/Tl9usFVAH3I/AAAAAAAAAOA/KINCFNs6kSk/s1600/TPFan01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="286" src="http://2.bp.blogspot.com/-kaWlldwGqos/Tl9usFVAH3I/AAAAAAAAAOA/KINCFNs6kSk/s320/TPFan01.jpg" /></a></div><br />
<br />
Een dikke week later zat ik aan de eettafel als beginnend laptopmonteur mijn Thinkpad uit elkaar te halen. Accu eruit, harddisk eruit, toetsenbord eraf, palmsteun eraf. Een schoteltje vol schroefjes van diverse afmetingen. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-t7c2mhH5IXk/Tl9vK9CJjvI/AAAAAAAAAOI/agJ6WAwFqc0/s1600/TPparts01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="273" width="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-t7c2mhH5IXk/Tl9vK9CJjvI/AAAAAAAAAOI/agJ6WAwFqc0/s320/TPparts01.jpg" /></a></div><br />
<br />
<br />
Allerhande stekkertjes los. Nog drie schroeven en de ventilator met zijn warmtegeleidende koperen plaat kon voorzichtig van de processor worden gewipt. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-I2LKrM1nws0/Tl9vZB5dUbI/AAAAAAAAAOQ/s3DkANlJmJw/s1600/TPTouchpadconnector.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="273" src="http://3.bp.blogspot.com/-I2LKrM1nws0/Tl9vZB5dUbI/AAAAAAAAAOQ/s3DkANlJmJw/s320/TPTouchpadconnector.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-xpa6raODr2I/Tl9vsgL9zUI/AAAAAAAAAOY/Ulh4Ofu6xJ0/s1600/TPinside01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-xpa6raODr2I/Tl9vsgL9zUI/AAAAAAAAAOY/Ulh4Ofu6xJ0/s320/TPinside01.jpg" /></a></div><br />
<br />
<br />
Daarna alles schoongeblazen met speciaal drijfgas. Tien minuten later zat de nieuwe fan op zijn plek, met verse warmtegeleidende pasta op de processor geplakt (die pasta koop je ook via eBay, in kleine injectiespuitjes). In omgekeerde volgorde de boel weer in elkaar gezet. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-s8DnUKiYeWg/Tl9v3BsA2TI/AAAAAAAAAOg/U1ecMmQvOeo/s1600/TPnewfan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-s8DnUKiYeWg/Tl9v3BsA2TI/AAAAAAAAAOg/U1ecMmQvOeo/s320/TPnewfan.jpg" /></a></div><br />
De hele klus kostte ongeveer een uur, op mijn gemak met het handboek ernaast. Een geroutineerde computertechneut doet het twee keer zo snel, en de Thinkpad maakt het je makkelijk doordat onderop de kast elke schroef vergezeld gaat van een symbool dat aangeeft welk onderdeel je aan het los-of vastschroeven bent, en welke maat schroef het betreft. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-KvjSNTHgeZU/Tl9wDgPwIvI/AAAAAAAAAOo/x-QJupaBnrY/s1600/TPrepaired.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="243" src="http://4.bp.blogspot.com/-KvjSNTHgeZU/Tl9wDgPwIvI/AAAAAAAAAOo/x-QJupaBnrY/s320/TPrepaired.jpg" /></a></div><br />
Mijn krasse oude Thinkpad zit nu weer in zijn 'dok' en draait zonder morren. Zelfs wat minder lawaaiïg en minder warm dan voorheen. En ik voel me een echte computerreparateur. <br />
<br />
<b>Foxconn</b><br />
<br />
Tijdens zo'n reparatie vallen je dingen op. Zo bleek de Intel-processor in een houder te zitten met het opschrift 'foxconn' - de beruchte Chinese mega-fabriek van electronica waar de werknemers in groten getale zelfmoord plegen vanwege de abonimabele werkomstandigheden die veel weg hebben van slavenarbeid. Ook mijn Thinkpad, of op zijn minst het in 2007 vervangen moederbord, is dus daar gemaakt door onderbetaalde en slecht behandelde arbeiders - net als de meeste andere gadgets die we hier kopen, zelfs al staat er een 'topmerk' op - zoals een iPhone of iPad...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-WINuCINfarU/Tl9w0l-QhVI/AAAAAAAAAOw/FDDEfgMbn-A/s1600/TPCPU.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="287" src="http://4.bp.blogspot.com/-WINuCINfarU/Tl9w0l-QhVI/AAAAAAAAAOw/FDDEfgMbn-A/s320/TPCPU.jpg" /></a></div><br />
<br />
Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-15588245458235282862011-06-22T06:59:00.000-07:002011-06-23T09:16:34.430-07:00Sneeuwvlok22 juni 2011<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-6r5VOLhQl7c/TgH0errnvyI/AAAAAAAAALs/q3cbXWZqgjg/s1600/Neige03_400.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="245" src="http://1.bp.blogspot.com/-6r5VOLhQl7c/TgH0errnvyI/AAAAAAAAALs/q3cbXWZqgjg/s320/Neige03_400.jpg" width="320" /></a></div><br />
Ze heette Flocon de Neige du Ballon Bleu. Neige, kortweg. Op 28 november 2010 zat ze voor onze voordeur: een bibberend, uitgemergeld jong poesje, uit een wild nest waarvan de moeder af en toe bij ons wat etensresten kwam bedelen. Ditmaal kwamen de net gespeende kittens mee op bedeltocht, en de kleinste en zwakste was niet in staat om met de rest van de familie te vluchten toen wij de deur openden. Nathalie pakte haar op, drukte het bibberende diertje aan haar hart en daarmee begon een intense relatie. Liefde op het eerste gezicht van beide kanten. <br />
<br />
Omdat de eerste sneeuw van die winter net was gevallen, en omdat ze zo uitgemergeld was dat ze niets leek te wegen, noemden we haar 'Neige' - later bij de registratie bij de dierenarts uitgebreid tot 'Flocon de Neige' - sneeuwvlok. <br />
Onze sneeuwvlok was niet wit. Ze was een prachtige lapjespoes, wit, oranjerood en anthraciet.<br />
Vanaf het begin was ze praatziek. Je hebt van die poezen die graag miauwend met je communiceren, en dat deed ze. Hele verhalen. En spinnen, zodra ze op je zat op je haar aanhaalde - zo erg dat de dierenarts nooit haar hartslag heeft kunnen meten. <br />
<br />
Maandenlang was ze ziekelijk. Katten-niesziekte, hoge koorts, uitgedroogd; samen met haar hebben we in december 2010 en januari 2011 geknokt om haar in leven te houden. Ze kreeg drinken met druppels tegelijk, op de vingertop. Meer kreeg ze niet naar binnen. <br />
Ondanks dat was het een aanhankelijk en levenslustig diertje. Zodra het even beter ging klauterde ze overal op en volgde ons door het hele huis - en het duurde niet lang voor ze doorhad hoe het kattenluik werkte. Maar vluchten deed ze niet, ze bleef uit eigen beweging bij ons wonen. Klap, naar buiten om te spelen en te jagen, klap, terug naar binnen voor een knuffel, een uitgebreide buikmassage en om haar avonturen te vertellen. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-VvonxYwIqcc/TgH0uMt4h4I/AAAAAAAAAL0/BKjkvgOPwwE/s1600/NathalieNeigeTuin01_800.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="296" src="http://4.bp.blogspot.com/-VvonxYwIqcc/TgH0uMt4h4I/AAAAAAAAAL0/BKjkvgOPwwE/s320/NathalieNeigeTuin01_800.jpg" width="320" /></a></div><br />
Ze wist vrienden te worden met iedereen: mensen, ezels, onze oudere poezen (dat ging niet altijd makkelijk), en haar oorspronkelijke familie die in de buurt bleef. Er waren nog drie broertjes, twee rood/witte katertjes die zoveel op elkaar leken dat ik ze Castor en Pollux heb gedoopt, en een grijs tabby-katertje dat later in de winter ook ziek werd maar zich niet wilde laten pakken. Die was er op zeker moment niet meer. De natuur is hard, zeker voor een nest laat geboren kittens in een te vroeg ingevallen winter. <br />
We voerden de kattenfamilie bij met het kattenvoer dat onze luxedames niet meer wilden eten omdat het ze niet vers genoeg was, en met alles wat overbleef van onze mensenborden aan vlees, vis en gevogelte. We ontwormden ze zelfs tegelijk met onze huispoezen en Neige. De twee broertjes bleven in de buurt van het huis en werden vaste speelkameraden voor Neige, die we intussen hadden laten vaccineren, identificeren en steriliseren. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-EX38YK6k_3A/TgH09RGqOLI/AAAAAAAAAL8/otobZsRLA4o/s1600/NeigeonderFrank_800.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="235" src="http://3.bp.blogspot.com/-EX38YK6k_3A/TgH09RGqOLI/AAAAAAAAAL8/otobZsRLA4o/s320/NeigeonderFrank_800.jpg" width="320" /></a></div><br />
Het ging haar goed. Ze was de bindende factor voor de dieren in onze clan. Toen het onze oudste poes, Faxie, heel slecht ging vanwege een enorm abces en dat dier dagenlang op de rand van de dood balanceerde, lag Neige naast haar op de bank (en vooral: bovenop Nathalie en een fleecedeken), met een pootje beschermend op haar oudere vriendin. Want Faxie was haar grote voorbeeld, haar surrogaatmoeder van wie ze alles afkeek. <br />
Neige was altijd overal waar wij waren. In de tuin hield ze Nathalie gezelschap, soms zelfs op de schouders; in mijn kantoorhoekje lag ze op een stoel of op mijn buik. <br />
<br />
Nathalie borstelde de ezels, en Neige kwam er enthousiast bij liggen, op haar rug. “Ik ook! Miauw!” Heerlijk liet ze zich masseren met de rubberborstel. <br />
<br />
Ze was speels, altijd op avontuur rond het huis en in de naastgelegen terreinen. Vaak samen met een van haar broertjes, want de kattenclan bleef hecht, vooral dankzij haar. Ze zocht het contact met haar familie zichtbaar weer op, hoewel ze tegelijk met ons bleef knuffelen. Een zeldzaam sociale en sociaal vaardige poes, vol speelse levenslust en met een geheel eigen stem. Een prachtig dier ook, schitterend van kleur, glanzend en atletisch, met ongewoon grote oren en een prachtig dikke, gestreepte staart. <br />
<br />
Haar avontuurlijkheid kwam haar duur te staan. Vanmorgen rond half elf riep Nathalie: “Oh nee, er ligt een dode kat op de weg!”<br />
Ik holde naar buiten. Die prachtige, dikke, gestreepte staart waarvan wij zeiden: ze heeft een genetkat onder haar voorouders. Neige. Bloed stroomt uit haar grote oren, de tong hangt uit haar bek, haar kop hangt slap, ogen weggedraaid en dof. Uitgewist, weggevaagd door een vast te hard rijdende auto. We hoorden niemand remmen. <br />
Ze was altijd heel bang van auto's, zelfs in de tuin als wij parkeerden zocht ze een veilig heenkomen in het portiek, klaar om naar binnen te vluchten door het kattenluik. Waarschijnlijk aan de overkant van de straat bezig iets spannends te onderzoeken moet ze bij het naderen van een auto geprobeerd hebben terug te vluchten naar de veilige haven. Maar die auto ging te snel.<br />
<br />
Ik sta op straat met mijn nog warme, bloedende poes in mijn armen. Naast de voordeur zak in neer ik op een krukje, probeer te voelen of haar hartje nog klopt. Terwijl Nathalie naar binnen gaat om een fleecedekentje te halen probeer ik Neige zelfs nog te beademen, in de valse hoop dat ze nog leven in zich heeft. Maar het heeft geen zin. Ze is er niet meer.<br />
<br />
Flocon de Neige du Ballon Bleu. Geboren begin oktober 2010 ergens tussen de kippen van de buren bij Les Buissons. Bij ons gekomen op 28 november 2010. Doodgereden door een hardrijder rond half elf 's ochtends op 22 juni 2011. Ze haalde nog net de eerste ochtend van de officiële zomer. Een veel te kort maar intensief leven van negen maanden. <br />
<br />
Voor mij symboliseerde Neige nieuw leven; ik vond haar op de drempel van onze voordeur op die 28ste november een dag nadat ik was teruggekomen uit Nederland, waar ik de uitvaart van mijn broer had meegemaakt, op 45-jarige leeftijd overleden aan een zware kanker. Een levenslustig mens, gelukkig met zijn bestaan, zijn werk, zijn vrouw, zijn sport. Ik was, begrijpelijk, aangeslagen. En daar was dat poesje, ziek en verzwakt. Ik zei bij mezelf: een grote blonde man daarboven heeft jou verteld bij ons hulp te zoeken. Want Jort hield van katten. Zodoende ben ik me erg aan dat diertje gaan hechten; haar opgewekte aanwezigheid leidde wat af van de rouw over het verlies van mijn broer. Die komt nu meteen weer in alle hevigheid terug. Want natuurlijk zou hij de eerste zijn geweest, als de andere kattenliefhebber in de familie, bij wie ik mijn hart zou hebben uitgestort over dat stomme roadkill-ongeluk. Maar dat kan niet meer. <br />
<br />
Een van de ergste dingen het leven is dat je in de loop van de tijd dierbaren verliest - mensen zowel als dieren. Je vormt samen een clan, een familie. Daar hoort ook bij dat je soms ruzie hebt, dat je op elkaar moppert. De dag voor haar dood waren we nog boos op Neige omdat ze een gevangen vogel mee het huis in nam. Die moest ik haar afpakken, en daar was ze niet blij mee. Maar niet lang daarna was het weer knuffelen geblazen. <br />
En dan, plotseling, is zo'n klein lid van de clan er niet meer. Een levenloos omhulsel. Ik verbaas me er telkens weer over hoe abrupt het leven ophoudt bij een beetje mechanische schade - alsof er iets vlucht, of uitdooft. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-poEXVDd2jJ4/TgH1KwBwAvI/AAAAAAAAAME/P1wbMn1Hh3o/s1600/Neigegraf_400.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="251" src="http://3.bp.blogspot.com/-poEXVDd2jJ4/TgH1KwBwAvI/AAAAAAAAAME/P1wbMn1Hh3o/s320/Neigegraf_400.jpg" width="320" /></a></div><br />
Ik heb een grafje gegraven voor Neige, pal voor ons huis tussen de bloemen, twee meter van het keukenraam. Ze rust er gewikkeld in een zachte fleecedeken, want dat verdient ze. Nathalie gaat er bloemen op zaaien. Een groot brok rossig graniet dient als grafsteen.<br />
<br />
Flocon de Neige du Ballon Bleu. <br />
Anoniem geboren in het wild, maar niet anoniem gestorven. <br />
<br />
Dag Neige. We zullen je missen, kleine dondersteen.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-70260821773245657032011-03-20T07:28:00.000-07:002011-03-20T07:28:20.870-07:00Robo-brandweerStel, je bent baas van een kerncentrale. Zeg ergens aan de kust van een eiland dat regelmatig geplaagd wordt door stevige aardbevingen. Af en toe een vloedgolfje. Ken net, weet u wel. <br />
Op een dag laat de planeet een boer en wordt je centrale wat extra opgeschud. OK, procedure, de reactoren schakelen uit, geen stroom; daar heb je dieselgeneratoren voor, pokke pokke pokke, alles draait lekker door, hier en daar is er een buis wat verbogen of zit een klep wat vast. Maar in grote lijnen is alles onder controle. <br />
Komt er een vloedgolf die je centrale vier meter diep onder water zet, en je dieselgeneratoren geven de geest. Een paar uur later ook de batterijen, enzovoorts, enzovoorts. Het wordt wat heet onder de voeten. <br />
<br />
Welke nummers zou je als kerncentrale-baas in je telefoon geprogrammeerd hebben? De brandweer? De politie? Het leger? Je minister van energiezaken? <br />
<br />
Tipje voor elke kerncentralemanager: +33 (0) 2 47 98 65 00 . <br />
<br />
Groupe INTRA. Oftewel 'Groupe d'INTervention Robotique sur Accidents nucleaire'. <br />
<br />
Dat zijn jongens met een legertje grote en kleine robots die speciaal zijn gebouwd om in plaats van mensen de helse stralingsomgeving van een smeltende kerncentrale binnen te gaan en daar nuttige dingen te doen, zoals kleppen open- en dichtdraaien, apparatuur gaande houden, een slang met koelwater naar een reactor of brandstofstaaf-zwembad trekken. De grotere robots kunnen puin weggraven en bulldozeren. Allemaal apparatuur die speciaal is 'gehard' tegen intensieve straling en die op afstand wordt bestuurd vanuit NBC-beschermde mobiele commandovoertuigen. <br />
<br />
Die interventiegroep is binnen een uur oproepbaar en kan op volle sterkte uitrukken binnen 24 uur. En dat telefoonnummer staat gewoon op hun WEBSITE. <br />
<br />
INTRA bestaat al sinds 1988, toen ze werd opgericht door Electricité de France, CEA en COGEMA (de uitbaters van de 58 kernreactoren in Frankrijk), en Areva, de bouwers van kerncentrales. Na de ramp in Tsjernobyl was maar al te duidelijk dat er een andere oplossing moest worden gevonden dan mensen op zelfmoordmissies een open kerncentrale in te sturen. <br />
<br />
Blijkbaar heeft EDFal vrij snel nadat duidelijk werd dat er in de Japanse centrale(s) grote problemen waren, aangeboden de robots van INTRA en hun 'piloten' te sturen. Op dat aanbod kwam geen antwoord uit Japan. Pas op 17 maart stuurde het internationaal atoomenergie-agentschap een vragenlijst naar alle 'nucleaire' landen met het verzoek om aan te geven of ze soms speciale middelen bezaten, zoals robots, waarmee in de kwakkelende centrale zou kunnen worden ingegrepen. En of ze dan wilden aangeven op welke termijn die spullen beschikbaar zouden kunnen zijn...<br />
<br />
Je kunt de Franse kernenergie-industrie van veel dingen beschuldigen: te weinig transparantie, allerlei gelobby achter gesloten deuren, arrogantie... Maar ze nemen hun vak wel serieus. INTRA is gevestigd op de locatie van een voormalige kerncentrale zodat ze in reële omstandigheden kunnen oefenen en hun ontwerpen verbeteren. De 'kernploeg' en de meeste 'robotpiloten' kunnen binnen een uur op de basis zijn, ze hebben altijd vliegvervoer standby staan. <br />
<br />
Ik suggereer nummer drie van de verkorte-nummerlijst op het mobieltje voor iedereen die in een kerncentrale werkt. 1: brandweer. 2: ambulance. 3: INTRA.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-13751287153959978302011-03-20T03:27:00.000-07:002011-03-20T03:27:04.431-07:00Roze bootDe helft van Europa besluit om in hechte samenwerking hun miljardeninvesteringen in militair speelgoed eindelijk eens nuttig te gebruiken door 's werelds meest dolgedraaide dictator, Muammar Ghadafi, een kopje kleiner te maken – een paar decennia te laat, maar beter laat dan nooit – en wat doet de Nederlandse marine? <b>Die stuurt een boot naar de Gay Pride</b>, de roze homo-botenparade in Amsterdam. <br />
<br />
Terwijl de Britse, Franse, Belgische, Noorse, Spaanse en andere EU-militairen de camouflagekleuren opdoen en de wapens richten op een dolle hond waar de meerderheid van de planeet eindelijk van af wil, met het akkoord van de VN achter zich, prutsen de Nederlandse zeesoldaten met jarretels en hoge hakken. <br />
<br />
Van mij mag iedere militair die dat zo graag wil op persoonlijke titel meedoen aan een Gay Pride. Maar ik zou graag een Nederlands fregat en een handjevol F-16s in actie hebben gezien in de Mediterranée, in plaats van een roze boot met slingers in de Amsterdamse grachten. <br />
<br />
De Nederlandse tv bericht op zondagochtend 20 maart vooral over voetbal, als ik mijn ouders mag geloven. En ik betwijfel of in de Nederlandse media, vooral op tv, duidelijk is gemaakt wat er in Libië de laatste paar weken echt aan de hand was. Hoezeer Ghadafi en zijn handlangers, velen daarvan huurlingen, te keer gingen tegen demonstranten. Hoe die huurlingen zich achterin ambulances verstopten die zogenaamd gewonden kwamen helpen tussen de demonstranten, om vervolgens wild om zich heen te schieten op ongewapende burgers, vrouwen en kinderen. <br />
Hoe militairen die weigerden op burgers te schieten zelf werden gefusilleerd. <br />
Hoe de kolonel zijn tanks inzette tegen opstandelingen en hoe hij aankondigde op zaterdagavond 19 maart de bevolking in Benghazi te zullen afslachten zonder enige genade voor wie hij ook tegen zou komen. “We are coming, and no mercy.” <br />
Het is Ghadafi die oorlog voert tegen de Libische bevolking, niet Europa. <br />
<br />
De jachtvliegtuigen die de eerste schoten losten tegen Ghadafi waren opgestegen vanaf een basis op dik twee uur rijden van Maastricht. Zo dichtbij speelt het zich af. <br />
<br />
Terwijl aan de oostkant vele duizenden families de stad Benghazi (1miljoen inwoners) ontvluchtten richting Egypte, uit angst voor de oprukkende tanks van Ghadafi ten zuidwesten van de stad;<br />
terwijl een van de belangrijkste vrije Libische tv-journalisten overleed na te zijn neergeschoten door Ghadaffi's troepen tijdens een aanval op de stad op vrijdagochtend - terwijl dat gebeurde stond de Nederlandse marine te delibereren over de juiste tint roze voor hun Gay Pride-boot. <br />
<br />
Terwijl dat gebeurde stuurden Franse piloten na bijna drie uur vliegen hun Mirages laag over de woestijn en schoten de eerste vier naar de Libische burgers oprukkende tanks tot schroot. Zonder eerst veilig af te wachten tot de luchtafweerinstallaties waren vernield, want dat gebeurde pas in de nacht van zaterdag op zondag. <br />
Zonder die eerste luchtaanvallen hadden de Ghadafi-trouwe troepen hoogstwaarschijnlijk een bloedbad aangericht in Benghazi waarbij vergeleken Srebenica kinderspel zou zijn geweest. Ze zouden gevangen genomen opstandelingen aan de lantaarnpalen hebben opgehangen - zoals ze al eerder hadden gedaan elders in Libië. <br />
<br />
Het gaat hier om het bestrijden van misdaden tegen de mensheid, om het handhaven van mensenrechten. <i>Les droits des hommes </i>zoals opgeschreven na de Franse revolutie meer dan tweehonderd jaar geleden. En het gaat er ook om dat Europa, onder aanvoering van Frankrijk of niet, laat zien dat ze bepaalde dingen niet tolereert in haar eigen achtertuin, of aan de andere kant van haar grootste zwembad. En dat ze de wil en de middelen heeft om er een eind aan te maken. <br />
<br />
Maar de Nederlandse marine stuurt een boot naar de Gay Pride. <br />
<br />
Ik herhaal het nog even. <br />
<br />
Terwijl Europeanen in het Libische luchtruim en op zee knokken voor de mensenrechten, stuurt de Nederlandse marine een roze boot naar de Gay Pride. <br />
<br />
Terwijl andere Europeanen vechten voor de bescherming van ongewapende burgers tegen een hondsdolle dictator stuurt de Nederlandse marine een boot vol marinemannen in roze jurken naar de Gay Pride. <br />
<br />
Terwijl Britse, Franse en Amerikaanse marineschepen in actie zijn in de wateren bij Libië, stuurt de Nederlandse marine een boot naar de Gay Pride. <br />
<br />
Terwijl Franse piloten hun leven wagen voor de droits des hommes zit de Nederlandse luchtmacht op zijn gat en stuurt de marine een boot naar de Gay Pride.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-26768784433063274432010-08-30T07:28:00.000-07:002010-08-30T07:28:24.950-07:00Diecke snapt het nietIk kreeg onlangs een spam van iemand die ik niet ken, maar die blijkbaar mijn adres heeft als een van de incidentele deelnemers op een forum over Frankrijk. Ik moest weer eens een boekje kopen met leuke anecdotes over Frankrijk, van Dick Dijs. “Diecke” voor autochtone Franse dorpsgenoten die, zo lijkt het als je de voorbeeldstukjes leest op de website van de auteur, op ieder moment van de dag genoeglijk meerdere rouges of pastis' achterover slaan, en zich bij voorkeur verplaatsen in sputterende lelijke eenden die het net volhouden tot het volgende café. <br />
<br />
Als de voorbeelden tekenend zijn voor het hele boek zijn rurale Fransen vooral niet echt werkende drankorgels met een baret op en een stokbrood onder de arm. <br />
<br />
In werkelijkheid zijn Fransen gewone Europeanen die een huis willen, een familie, een auto, een hond en een flatscreen televisie. Ze hebben wat meer moeite om sommige van die dingen te betalen dan een Nederlander omdat ze gemiddeld een derde minder salaris verdienen voor hetzelfde soort werk, en de prijzen van kruidenierswaren gemiddeld hoger zijn dan in Holland. Verder hebben ze aanzienlijk meer verstand van en interesse voor goed eten. Liever een auto die met plakband bijeen wordt gehouden en een goede maaltijd op tafel, dan omgekeerd. En ze werken hard, doorgaans zonder koffie- of theepauzes. <br />
<br />
Veel Nederlanders lijken dat niet echt te begrijpen; ook niet - of juist niet - als ze 'leuke' boekjes schrijven over hun belevenissen op het Franse platteland. Het is allemaal zo grappig, zo authentiek, zo sympathiek ietwat achtergebleven. <br />
<br />
Mijn Franse schoonfamilie telt een grote variatie aan beroepen. Een schoonzus heeft een middenkaderbaan bij een grote bank, de andere is grafisch ontwerpster. Mijn zwager is IT-specialist bij een verzekeringsmaatschappij. De partners: een kleine aannemer, een patholoog-anatoom en, opnieuw, een IT'er, ditmaal bij Dassault. In de wat verdere periferie vind je onder meer een accountant, een houtbouwspecialist die bijzondere piano's heeft gebouwd waar Elton John onder meer op heeft gespeeld, een gepensioneerd timmerman die aikido-leraar is, een journaliste, een bosbouwer, een gepensioneerde lerares Duits, een gepensioneerde productiedirecteur van de Perrier-groep, een beroepsmilitair, een basisschool-onderwijzeres... En onze lokale vrienden- en kennisenkring telt onder andere een ex-gevangenbewaarder, een antiquair, een huisschilder, een rubberingenieur van Michelin, een gepensioneerde ploegchef van een staalfabriek, een kanoverhuurder annex broodbakker, een paardenfluisteraar, een kippenboer, een metselaar die aan basejumpen doet, en een vleesvee-fokker. Zo'n lijstje zou je in Nederland ook kunnen maken in een provinciestadje in de Achterhoek.<br />
<br />
Frankrijk is niet exotisch. Exotisch is als je bij Mongolen in een yurt gaat logeren. Frankrijk heeft gewoon een overmaatse bureaucratie, net als Nederland; Fransen rijden in gewone auto's, zitten in het ziekenfonds en kijken naar Franstalige versies van Amerikaanse tv-series en veelal door Endemol bedachte spelprogramma's op hun platte tv's. Je betaalt in beide landen gewoon met euro's en je wordt niet gecontroleerd aan de grens. <br />
<br />
In ruraal Frankrijk gaan wonen is eigenlijk niet veel gekker dan vanuit de Randstad verhuizen naar een kleine plaats in Twente. Je verstaat de taal niet zo goed, er is meer ruimte dan in de Randstad, er zijn koeien, en meer mensen dragen laarzen met klei of stront eraan. 4x4 auto's dienen er om allerhande trailers door de blubber te trekken en niet om mee in de PC Hooft te parkeren. En de Amsterdamse grachtengordel is ver weg. Sommigen vinden dat 'primitief' en 'achtergebleven'. <br />
<br />
Maar...<br />
<br />
De hoofdstad van de zo rurale en dunbevolkte Auvergne, Clermont-Ferrand, had het allereerste vliegveld met een verharde startbaan ter wereld, en was een van eerste Europese steden met elektrische straatverlichting - nog vóór lichtstad Parijs (de energie daarvoor kwam heel CO2-vriendelijk uit een waterkrachtcentrale, die inmiddels al meer dan een eeuw draait). In 1890 (!) hadden ze er al een elektrische tram.<br />
Hier zitten het hoofdkantoor en het grootste onderzoekscentrum van Michelin, die de radiaalband uitvonden, en de moderne opvolger, het Active Wheel, een wiel met ingebouwde elektromotor voor elektrische auto's. En, toevallig, ook de Citroën 2CV, een van de meest energiezuinige auto's uit de historie. Uit de Auvergne komen ook uitvindingen als de barometer en de hoogtemeter, de paraplu, de kruiwagen en de superstille tram op luchtbanden. <br />
Hier bevindt zich de grootste super-discotheek van Frankrijk, worden Mirage-straaljagers onderhouden, maakt de metaalindustrie hoogwaardige onderdelen voor Airbussen en Ariane-raketten, bouwt men zonnepanelen, en bedenken jonge ontwerpers wereldveroverende videospellen. Hermès naait hier zijn superdeluxe damestassen, de boeren fokken prijswinnende vleeskoeien en maken de beste kazen van het land. En zelfs in de kleinste dorpen hebben ze ADSL. <br />
<br />
Groen en ruim? Ja. Achtergebleven? Niet bepaald.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.trams-in-france.net/delc/cle02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://www.trams-in-france.net/delc/cle02.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://ballonbleu.free.fr/ballonbleu/pictures/PrijskoeCharolais2005klein.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ballonbleu.free.fr/ballonbleu/pictures/PrijskoeCharolais2005klein.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.blogcdn.com/www.autobloggreen.com/media/2008/12/michelin-active-wheel_019.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.blogcdn.com/www.autobloggreen.com/media/2008/12/michelin-active-wheel_019.jpg" width="293" /></a></div>Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-56568342516226904372010-08-29T09:38:00.000-07:002010-08-29T09:38:15.129-07:00Kantje boord<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_h4uelxxTW6s/THp9eQRZmbI/AAAAAAAAAGA/Rt69pqJzeHg/s1600/20100829vulkanen01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>Een paar dagen geleden, op 26 augustus, had ik zo'n 'Wet van Murphy' gevalletje. Een ballonvaart met twee Nederlandse passagiers die op vakantie waren in de Combrailles. Het was een warme augustusdag, dus had ik een oudere - maar goedgekeurde - aluminium gastank meegenomen in plaats van een even grote maar 7 kilo zwaardere dubbeldikke, aan alle Euronormen voor het wegvervoer conformerende roestvrijstalen tank. Om nog een paar kilo extra gewicht te besparen gebruikte ik geen T-stuk om twee van de drie gastanks in de mand te verbinden met de 'rechter' van de twee branders die mijn ballon rijk is, maar koos ik ervoor om tijdens de vaart van tank te gaan wisselen. Mijn ballon is klein, en soms telt elke kilo. <br />
Ik vulde mijn tanks de avond tevoren vanuit een ietwat beschaduwd geplaatste bulktank, dus met gas dat niet al te warm was. Gewoontegetrouw testte ik daarbij alle vers gevulde flessen om zeker te zijn dat de terugslagventielen van de gaskranen goed werkten. Soms zit de O-ring van zo'n ventiel niet helemaal lekker en moet je de testprocedure (pal indrukken om het ventiel leeg te maken, kraan testen, pal weer indrukken) even herhalen voor er geen gas meer naar buiten komt. Check en dubbelcheck. Alles functioneerde naar behoren. <br />
<br />
De ochtend van de vaart stijg ik op met beide branders aangesloten op een roestvrij stalen tank van 60 liter; de aluminium tank van 40 liter doet dienst als reserve voor de rechter brander.<br />
Warm weer, oude ballon, twee passagiers erin, 800 meter boven zee - het gaat hard met het gas. Na een kleine 25 minuten passeren we een heuvelrug, waarachter een bebost ravijn, een glooiende iets lagere heuvel en daar weer achter een wat ruimer dal van anderhalve kilometer breed, zo'n 80 meter lager waar ik grote velden weet om in te landen. Snelheid bij het naderen van het ravijn zo'n 38 km/u volgens de GPS, op 100 meter boven de grond. De eerste tank staat zowat op 5 procent, ik besluit alvast van tank te wisselen om tijdens het aanvaren voor de landing twee volle tanks aangekoppeld te hebben en niet te worden afgeleid door gedoe met slangen en kranen.<br />
Slang leeggebrand, slang overgezet op de volle aluminium tank, kraan open, brander testen. <br />
Niets. Geen gas. Verdorie. <br />
De koppeling zit er nog niet goed op. Even extra vastdraaien...<br />
Prompt blaast er luid sissend een wolk witte damp uit de koppeling. Net wat je als ballonpiloot nooit wilt horen - lekkend vloeibaar propaan in je mand dat in een paar seconden een explosieve gaswolk oplevert, met de waakvlammen van je branders er net boven. Ik had geprobeerd de koppeling extra aan te draaien met de kraan al open, en bij het iets open forceren van het terugslagventiel begon de boel te lekken. <br />
Snel de kraan dicht gedraaid. Gelukkig geen brand aan boord. Maar een van de twee branders heeft nu geen gastoevoer. <br />
<br />
Intussen gaat in mijn hoofd de mentale schakelaar van de noodprocedures om. Ik kijk meteen naar een zo dichtbij mogelijk gelegen veld om in te landen, en vertel mijn passagiers dat ik de vaart ga afbreken wegens een technisch probleem. Als je zoiets overkomt is het credo: zo snel mogelijk aan de grond met de ballon, je vaart niet door met een defect. <br />
<br />
In plaats van de verderop gelegen brede vallei moet het dan maar een veld op de dichterbij gelegen glooiende heuvel worden, net na de eerste heuvelrug en het ravijn. Een beetje winderig misschien, een beetje hard en niet eenvoudig als je maar éen brander over hebt terwijl je in turbulente stromingen zit. Maar liever een harde landing dan brand in de mand of ongecontroleerd neerstorten. <br />
We dalen en komen in een chaotische, turbulente luchtmassa terecht vol rotors en vlagen. Grote deuken in de ballon, de snelheid daalt in precies anderhalve minuut van 30 km/u naar 5. Voor een ballon is dat een soort noodstop; het is een grote slappe zak vol lucht die plotseling van een snel voortbewegende luchtlaag in een vrijwel stationaire terecht komt. Dat betekent in dit geval 25 km/u wind vol in je gezicht en in de ballon, die daardoor wordt ingedrukt en lucht kwijtraakt. De ene brander die het nog doet op een bijna volle tank heeft er moeite mee om snel genoeg voldoende hitte in de ballon te brengen om hem weer letterlijk bol te blazen. Zodoende dalen we meer dan ik eigenlijk bedoelde, draaien naar rechts, en hangen dan stil, pal boven het beboste ravijn. Ik stijg een beetje, en krijg nog een zwiep wind naar rechts, waar ik niet heen wil want in die richting zijn nul landingsmogelijkheden, het is allemaal bos en steile hellingen. <br />
<br />
Het is nogal een gevecht om de controle te behouden en de keus is: of stijgen door de turbulente grenslaag en met de hoge windsnelheden op hoogte proberen door te varen - maar die wind lijkt te draaien naar een gebied waar het niet lekker landen is - of het ravijn in en hopen dat er daar een zwak stroompje te vinden is naar een open plekje of een naastgelegen veld. Uiteindelijk drijven we tergend langzaam parallel aan de beek midden in het ravijn naar het westen (voor mij links), vlak boven de bomen. <br />
<br />
Intussen probeer ik nog een keer de dwarsliggende gastank op gang te krijgen. Maar het ventiel van de kraan wil absoluut niet toegeven, ondanks een aanval met een Leatherman. De slangkoppeling wil er ab-so-luut niet op. Dus ik zet de slang weer terug op de vrijwel lege eerste tank, maar daar zit nog hoogstens voor twee of drie minuten gas in. <br />
<br />
In plaats van een rappe landing na dat lekkageprobleem hangen we 20 minuten later nog steeds in de lucht met 30 procent in de enig resterende tank. Ik maak plannen voor een eventuele landing in de bomen; maar moeder natuur is me uiteindelijk goed gezind en geeft me een heel flauw stroompje naar een open plek waar de ballon net in past. Na drie kwartier varen, waarvan de helft met één brander en een defecte tank, landen we zachtjes in een klein veld tussen de bomen. De enige nog bruikbare gastank geeft dan vijftien procent aan, zo'n vijf à zes minuten vaartijd... Oef. <br />
<br />
Daarna duurt het natuurlijk een relatieve eeuwigheid voor de volgploeg ons gevonden heeft, want in zo'n ravijn heb je geen radiocontact en doet de mobiele telefoon het evenmin. Dat hindert niet, we staan intact aan de grond. Er is zowaar een weggetje vlakbij en we hoeven niet al te ver te sjouwen met de spullen. Een paar uur later dopen we de twee passagiers in onze achtertuin en plopt de champagnefles open - een geluid dat ik liever hoor dan gesis in de mand... <br />
<br />
We hadden ook in de turbulentie ongecontroleerd in de bomen kunnen ploffen, als de kraan van die tank gas was blijven spuiten en ik de waakvlammen uit had moeten zetten. Zonder branders in de rotors omlaag donderen in een bebost ravijn, dat had op zijn minst botten gebroken, waarschijnlijk erger. Zoals zo vaak in onze sport liep een gevaarlijke situatie op het nippertje goed af. <br />
<br />
Later toonde nadere inspectie aan dat het veiligheidsventiel van die gaskraan in de loop van de nacht voor de vaart hopeloos geblokkeerd was geraakt. Er moest grof geweld aan te pas komen om het open te krijgen, en de tank moet nu in reparatie. <br />
<br />
Vanochtend maakte ik een mooie ballonvaart voor een Frans bedrijf, met een grotere ballon boven de vulkanische bergketen van de Puy de Dôme. Toch even de gaskoppelingen extra getest voor het opstijgen...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_h4uelxxTW6s/THp9eQRZmbI/AAAAAAAAAGA/Rt69pqJzeHg/s1600/20100829vulkanen01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/_h4uelxxTW6s/THp9eQRZmbI/AAAAAAAAAGA/Rt69pqJzeHg/s320/20100829vulkanen01.jpg" /></a></div>Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-85580974471681135392010-06-11T06:47:00.000-07:002010-06-11T06:47:17.362-07:00Drukje doen met je smartphoneZiet u het voor u? Op de wc, broek op de knieën, met een grote zucht een vette drol draaien - en tegelijk e-mailen met de baas of een klant met behulp van een smartphone. “Oke baas, dat contract druk ik er wel even doorheen.” Poep-en-pies humor van KPN Telecom bij het adverteren voor smartphone-abonnementen. <br />
<br />
Op nu.nl lees ik dat werknemers met smartphones-van-de-baas vaker vanaf rare plekken e-mailen en bellen dan mensen met een 'gewone' mobiele telefoon. Uit onderzoek is gebleken dat carriëre-ratten inderdaad veelvuldig internetten en e-mailen terwijl ze een drukje doen op de plee - maar liefst de helft van de smartphone-gebruikers zit regelmatig poepend te internetten en te mailen en bijna een kwart neemt in het kleinste kamertje al schetend oproepen voor een gesprek aan. Ze duimelen ook vaker berichtjes vanaf de sofa, vanuit bed, in de auto of het openbaar vervoer en tijdens het boodschappen doen. Over e-mailen vanuit bad of vanonder de douche laat het onderzoek zich niet uit. Zo'n aanraakscherm doet het natuurlijk niet als je iKloon in een waterdicht hoesje zit. <br />
De onderzoekers hebben blijkbaar wijselijk niet gevraagd of de werknemers hun slimme foontje met hoogresolutie aanraakscherm ook gebruiken om vanaf de plee in te loggen op pornosites voor een ontspannende masturbatiepauze. Met een eerlijk antwoord op die vraag zouden de bazen waarschijnlijk niet zo blij zijn. <br />
<br />
Een CSI-achtig onderzoek naar de afzettingen op de schermen van smartphones levert vast een interessante mix van feacaliën, urine, sperma en andere lichaamsuitscheidselen op. Tip: leen nooit de smartphone van een collega, of was in elk geval uw handen na gebruik. <br />
<br />
Ik benieuwd naar de uitslag van een volgend onderzoek: videoconferencing per smartphone op vreemde plekken.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-4954912647437786632010-04-15T15:15:00.000-07:002010-04-15T15:15:16.245-07:00Wetenschappelijk ballonvaren?Jean-Louis Étienne, Frans 'savanturier', heeft net een ballonvaart gemaakt over de bevroren Poolzee, van Spitsbergen naar Siberië (het doel was Alaska, maar de wind draaide). Hij heeft daarbij onder meer het CO2-gehalte in de poollucht gemeten. De resultaten zullen later pas bekend worden, maar ik voorspel u dat er een éénooorme concentratie van dit broeikasgas in zijn luchtfles zal blijken te zitten. De carbon-taxlobby zal er vast mooi weer mee gaan spelen.<br />
<br />
Wetenschap bedreef Etienne natuurlijk niet. Het was een show met veel reclame voor zijn sponsor, een grote verzekeraar die behalve dit ballonproject onder anderen oud-topvoetballer Zinedine Zidane (Zizou) sponsort. Die was er ook om Etienne uit te wuiven vanaf Spitsbergen, waar ten behoeve van dit 'milieuproject' een scheepslading heliumgas, tonnen propaan, generatoren en zelfs 4x4 auto's naartoe waren gebracht. In een reportage zagen we eerder meneer Etienne oefenen in een heteluchtballon onder het kritisch oog van diezelfde Zidane. De indruk werd gewekt dat 'Zizou' een ervaren ballonvaarder is die de avonturier de puntjes op de i liet zetten wat het hanteren van een ballon betreft. <br />
<br />
Misschien is dat ook zo. Maar geen van beide heren komt voor in de ledenlijst van de Franse ballonfederatie - niet als piloot of iets anders. Evenmin als collega-avonturier Nicolas Hulot, die allerhande prachtige tv-reportages maakt over exotische oorden met schitterende natuur, waar hij dan boven zweeft in een Cloudhopper: een eenpersoons heteluchtballonnetje - of met een geavanceerde hangglider. Intussen gefilmd vanuit een helikopter, mag je aannemen. <br />
<br />
Al dat geavonturier kost natuurlijk een verschrikkelijke hoop fossiele energie, voor het vervoer van de spullen en mensen per vliegtuig naar die fraaie, kwetsbare gebieden, voor de opnames ter plekke vanuit helikopters, enzovoorts. <br />
<br />
Hulot maakt in elk geval nog mooie beelden en helpt zodoende de kijkers een beetje beseffen hoe belangrijk het is om zeldzam mooie natuur te behouden. Etienne, ach, Etienne... Die avonturiert gewoon graag in de sneeuwrijke gebieden van onze planeet, en verdient daar zijn brood mee. <br />
<br />
Niettemin is het prima reclame voor het ballonvaren. Een week lang dagelijks ballonnen over het scherm, samen met Bekende Fransen zoals Zidane, en de telefoon rinkelt opvallend vaker voor boekingen van passagiersvaarten boven onze mooie Combrailles (twee keer per week nu in plaats van een keer per maand; misschien verlies ik dit jaar wat minder geld met de ballon). Ik vind het dus niet erg om te worden geassocieerd met heren als Etienne, Zidane en Hulot, allemaal populair bij een meerderheid van het Franse volk en vooral bij de media. Het is een prima lobby voor de belangen van de ballonvaart. “Un balcon sur la nature.” “Tourisme écologique.” “Wetenschappelijk onderzoek per ballon.” Hoe vaker de woorden “ballon”, “natuur” en “ecologie” in een adem genoemd worden , hoe liever het me is. <br />
<br />
Maar laat me u even uitleggen waarom die CO2-metingen van Etienne bij voorbaat wetenschappelijk een farce zijn. <br />
Ten eerste beweegt een ballon niet door de lucht, maar met de lucht. Hij drijft met de wind mee, en zolang je niet in een heel andere luchtlaag (hoger of lager) gaat zitten, hang je van het begin tot het eind van je traject grofweg in dezelfde luchtmassa - je meet dus zeker geen reeks van representatieve waarden boven het poolgebied. Eigenlijk meet je vooral de concentratie in de lucht van Spitsbergen waar je opsteeg, want die lucht beweegt met je mee. <br />
Erger is het dat de CO2-meter hangt onder een gecombineerde helium-heteluchtballon. Zo'n ballon wordt warm gehouden met een stel branders die, net als bij een gewone heteluchtballon, propaangas verstoken. Propaan is C3H8, een koolwaterstofverbinding: een olieproduct. Als je het verbrandt met een ballonbrander gebeurt dat heel efficiënt en vrijwel zonder roet, enge stikstofoxiden of dergelijke vervuiling. Het enige dat vrijkomt is waterdamp - en CO2. Veel CO2. De luchtmassa in een ballon staat er bol van, want elke kilo verbrand propaan levert zo'n drie kilo CO2 op. En die extreem met CO2 verzadigde lucht kan maar op één manier die ballon verlaten: via de onderkant, waar hij open is. Zodoende zul je rond de mand of capsule van zo'n ballon altijd een ongewoon hoge CO2-concentratie meten. Alsof je de meter pal voor een uitlaatpijp hangt. <br />
<br />
Het 'wetenschappelijke' vernisje op deze duur betaalde reclamespot is dus niet meer dan een zeepbel. Een handige avonturier heeft rijke sponsors gestrikt om hem een stunt te laten uithalen boven de Noordpool. <br />
<br />
Maar Jean-Louis Etienne is een aardige man die goed kan praten en graag op tv uitlegt hoe je een ballon bestuurt (niet), en hoe mooi het uitzicht vanaf dat 'balkon boven de natuur' is. Als ballonvaarder kan ik zo'n stuntje wel waarderen. <br />
<br />
Gisteren, 14 april, zweefde ik met twee passagiers in mijn simpele mandje boven een witte wolkendeken hier boven de Combrailles. We landden in dichte mist, want die wolken raakten de grond. Ze bleken na de opstijging een stuk dikker te zijn en het zicht een stuk minder dan voorspeld. Dan prik je er op zeker moment maar doorheen, omdat je weet dat je alleen erboven de wind vindt naar een open gebied waar je, zelfs in de mist, kunt landen met weinig kans een obstakel te raken. Dankzij de GPS weet je zonder zicht op de grond waar je bent. En boven die blinkend witte zee van waterdamp, met de schaduw van je ballon op de wolken, voel je je eventjes een soort Jean-Louis Etienne. Ook dat is een echt avontuur.Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5574261172338159442.post-57858927615307815202010-03-12T01:27:00.000-08:002010-03-12T01:27:35.694-08:00Zoef !Berichtje: De luchtvaartcombinatie Air France-KLM heeft in oktober 2009 5,3 procent minder passagiers vervoerd dan in dezelfde maand een jaar eerder.<br />
<br />
Dat krijg je er nou van als je die Schwep niet langer de nieuwsbrieven voor je Flying Blue customer loyalty programma laat schrijven...<br />
Sinds die klus blijkbaar aan een ander bureau is uitbesteed dan aan het prima functionerende RappCollins die mij de Nederlandse versie liet schrijven krijg ik, als houder van een Flying Blue-kaart, nog maar mondjesmaat nieuwsbrieven per e-mail, en die houden inhoudelijk niet over. Aan drukken doen ze helemaal niet meer, blijkbaar. En hop, daar gaat de verkoop van tickets meteen in een steile daling. In een krimpende markt moet je meer reclame maken, mensen, niet minder...<br />
<br />
Toch wens ik ze een zachte landing. <br />
Ik vlieg af en toe met Air France-dochter <a href="http://www.regional.com/">Air Regional</a> tussen Michelin City (Clermont-Ferrand) en Amsterdam op en neer (dankzij die directe verbinding kan ik in principe na een copieus ontbijt de deur uit en met een klant lunchen aan de Amsterdamse grachtengordel - niet dat u me dat vaak vraagt, maar het kàn). Gezellig klein vliegveld met de parking op honderd meter van de deur, prima maatschappij, lollige kleine jets met piloten die denken dat ze nog steeds bij de Franse luchtmacht aan de knuppel van een Mirage zitten. <br />
Zoef !Frank Schweppehttp://www.blogger.com/profile/00464172757894461409noreply@blogger.com0